HATA

Bölüm 1

Bugünde aynı sesle uyandım.

3 ay. Nerdeyse 3 aydır her gece aynı ses. Annelerin feryatları , ağlayan çocuklar, anlamsızca bağıran babalar. Her gece başka bir ölüm, her gece gözü yaşlı başka bir insan.

-------------------------------------------------

Hastanenin kokusundan mıdır yoksa biraz önceki ağlama seslerinin bana annemin gözlerimin önünde acı çekerek öldüğünü hatırlatmasından mıdır bilmem ama midem bulunmaya başlamıştı.

Biraz hızlı kalkmış olmalıyım ki başım dönüyordu. Hastanenin boş ve rutubetli duvarlarından destek alarak ağır adımlarla yürümeye devam ettim. Hala ruhsuz bir şekilde uyuduğundan emin olduğum halde bir umutla Can'ın yanına gittim. Naftalin kokan eskimiş çarşaflarla kaplı olan yatağına yavaşça oturdum. Yumuşaklığını annemden aldığına emin olduğum yanaklarını okşadım. Kokusunu içime çeke çeke öptüm. Can, küçük kardeşim. Nasılda babama benziyor. Her ne kadar cevap veremeyeceğini bilsemde konuşmaya başladım.
- Can'ım, kardeşim, bitanem.
Uyan artık. Aç gözlerini. Üzme daha fazla beni. Sen benim arkadaşım, annem, babam, herşeyimsin. Daha fazla yalnız bırakma beni. Aç artık gözlerini aç aç aç...

Gözlerimden akan yaşları usulca sildim ağlamayacaktım söz vermiştim kendime.

Bu hayatta tek bağım olan kardeşime bir öpücük daha bırakıp odadan çıktım. Ezberlediğim soğuk hastane koridorlarında dolaşmaya başladım. Geceleri çoğunlukla sessiz olduğundan ürkütücü oluyordu. Bir süre boş boş dolaştıktan sonra kantine gittim. Bir kızdan çıktığını düşündüğüm tiz bir ağlama sesi duydum. Alışmıştım artık. Son zamanlarda burda gülmekten çok ağlardı insanlar. Herkesin derdi kendine yettiği için kimse birbirini umursamazdı. Ama ben bu sefer merak ettim ve dayanamayıp sesin geldiği yöne doğru ilerledim. Ağlayan tahmin ettiğim gibi bir kızdı. Muhtemelen 18 - 19 yaşında olmalı. Sarışın dağınık saçları vardı o da benim gibi uzun süredir bu lanet kokuşmuş hastanede olmalı ki bakımsız görünüyordu. Başta tereddüt ettim. Yanına gidip gitmeme arasında kaldım ama sonunda gitmeye karar verdim. Sesimi duymuş olmalı ki daha yanına varmadan bana doğru baktı gözlerini sildi ve ağlamaklı bir sesle bitti dedi.

Sesi titriyordu anlamsızca ona baktım ne bitmişti ki ?

-Ne bitti anlamadım ?

-Bitti işte. Hayatım bitti benim. Kimsem kalmadı artık. Sevgilim, arkadaşlarım, ailem herkes herkes gitti yalnız kaldım o o o hastalık bütün sevdiklerimi aldı benden...