Mʏ Bʀᴏᴛʜᴇʀ Is Mʏ Pᴀʀᴛʜɴᴇʀ (დროებით შეჩერებული)

თავი 3

9 და 8 ( თეჰიონისა და ჯონგუკის წლოვანება)

-

როგორ მეზიზღები ნეტავ იცოდე! ჯობდა საერთოდ არ დაბადებულიყავი!- უყვიროდა ქერათმიანი თავის უფროს ძმას.

იმ დღეს თეჰიონმა უმცროსს, მთელი თავისი ნახატების ალბომი გაუფუჭა, რომლებიც ისეთი ლამაზები იყო, რომ ყველა აღბრთოვანებული იყო ახალგაზრდა ნიჭით. თეჰიონიც ხატავდა. მისი ნახატები ლამაზი იყო, თუმცა უცნაური, მაგრამ მისი ნიჭით იმდენად აღბრთოვანებული არავინ იყო, თავისი დედის გარდა. ცხრა წლის ალფას ძალიან სწყინდა. ის ისე ძლიერ გაუბრაზდა უმცროსს, რომ იმ დღეს ძმის ყველა საყვარელი ნახატი გააფუჭა.

- ეს რატომ გააკეთე?!- ყვიროდა და თან გაფუჭებულ ნახატებს უყურებდა.- ვერ გიტან!

ამის შემდეგ ორივემ იჩხუბა, რის გამოც ორივეს სახეზე ერთი კვირა ჩალურჯებები ჰქონდათ. მშობლებმა მაშინ, ისევ უფროსი დაადანაშაულეს რომელიც ერთი კვირა კომპიუტერის გარეშე დარჩა, უმცროსს კი პირიქით, ახალი ალბომი და ძვირადღირებული საღებავები უყიდეს, რომლებიც თეჰიონს ასე ძალიან უნდოდა ...

- მე კი მეგონა გზაში დაიკარგებოდი- დამცინავად თქვა თეჰიონმა, როდესაც სახლში შემოსული ბიჭი დაინახა.

- შენდა სამწუხაროდ, მახსოვს სახლის გზა...- ჩაიღიმა უმცროსმა

- ისევე როგორც ერთგულ ძაღლს...- თქვა ალფამ დამცინავი ღიმილით

- ძაღლი, ამ შემთხვევაში კაკრას პირიქით შენ ხარ- გაიღიმა ჯონგუკმა, რის შემდეგაც ისევ განაგრძო შეურაცხმყოფის მიყენება- მე სუფთასისხლის შვილი ვარ ორი ჭეშმარიტი მეწყვილის, აი შენ კი...

- მე კი ალფა ვარ!- უცებ გააწყვეტინა თეჰიონმა, შემდეგ კი ღიმილით განაგრძო- შენ კი საცოდავი ომეგა, თუმცა მე მგონია, რომ შენ უფრო უსარგებლო ბეტა ხარ რომელსაც არომატიც არ აქვს... სირცხვილი...- წარმოთქვა უფროსმა, რის შემდეგაც შეამჩნია უმცროსის საყვარელ სახეზე თვალებში ჩამდგარი ცრემლები, მისი ხელები კი მუშტებად შეკრული.