Mʏ Bʀᴏᴛʜᴇʀ Is Mʏ Pᴀʀᴛʜɴᴇʀ (დროებით შეჩერებული)

თავი 5

- დედიკო, შეიძლება ძამიკო ხელში დავიჭირო?- ენთუზიაზმით იკითხა პატარა ალფამ.

- რათქმაუნდა პატარავ...- ღიმილიანი სახით უთხრა ქალმა.

ოთხი წლის თეჰიონმა აიყვანა ხელში თავისი უმცროსი ძმა, რომელსაც ტკბილი საპნის სუნი ასდიოდა.

- როგორი პატარა თითები აქვს, ისეთივე როგორიც მე... - თქვა ღიმილით პატარა ალფამ. - ჯონგუკის ისეთი კარგი სუნი აქვს... შეიძლება მეც რომ ასეთი სუნი მქონდეს?

- ზუსტად ახლა წავალთ, გაბანავებ და შენც ისეთივე სუნი გექნება პატარა თეთე- გაუღიმა ქალმა, რის შემდეგაც სერიოზულად დაამატა- მუდამ გიყვარდეს ძამიკო პატარავ. ვალდებული ხარ დაიცვა ის, რადგან ის ჯერ კიდევ პატარაა. თუნდაც მაშინ, როდესაც შენი ძმა გაიზრდება, გიყვარდეს ის და დაიცავი, იმიტომ რომ შენ მასზე ძლიერი იქნები. მას შენი გვერდით თანადგომა სჭირდება.

- დედიკო, მე ყოველთვის მეყვარება ძამიკო. ის ხომ ისეთი კარგია... და მას კარგი არომატი აქვს.

მაგრამ ერთი წლის შემდეგ ყველაფერი შეიცვალა...

* * *

როდესაც ჯონგუკი პირველ სართულზე ჩავიდა დაინახა, რომ თავის უფროს ძმას აღარ ეძინა, ისევე როგორც მის შეყვარებულს, რომელიც მთელი ღამის განმავლობაში კვნესოდა, ალფას მკლავებში მოქცეული. დიახ, ჯონგუკმა ყველაფერი გაიგონა. ან თავისი ძმის ოთახს ზედმეტად თხელი კედლები ქონდა. ჯონგუკს საბოლოოდ ყურსასმენების გაკეთება მოუწია, რომ არ მოესმინა მათი ხმებისთვის. წინააღმდეგ შემთხვევაში, მათი უბრალო ჩასუნთქვა- ამოსუნთქვის ხმაც კი მოქმედებდა, მასში არსებულ ომეგის ბუნებაზე.

ასაკი. მას ყოველი დენის პერიოდში, დიდი ტკივილის გადატანა უწევდა. რადგან თავისი სხეული ალფას ითხოვდა, თუმცა ჯონგუკს მიზანი ჰქონდა. თუკი ამ ტანჯვის გადატანა კიდევ ძალიან დიდი ხანი მოუწევდა, ის მას აიტანდა. მანამ სანამ თავისი ჭეშმარიტი მეწყვილე არ გამოჩნდებოდა.