အခန်း(၂) (Unicode)

52 4 0
                                    

     ထိုဆရာဝန်ဆိုသော  လူကြီးမကျခလေးမကျ

လေးအားသေချာကြည့်လိုက်မိသည်မှာ   

မျက်လုံးလေး  တွေမှာ အညိုရောင်သန်း၍

ဝိုင်းစက်နေသည်။  မျက်တောင်လေးတွေဆိုပြော

စရာမရှိလောက်အောက်ကိုပင်   ရှည်လျား၍

ဖြောင့်စင်းနေသည် ရယ်လိုက်တိုင်းပေါ်လာတတ်

တဲ့ ပါးချိုင့်လေးနဲ့ ပါးမို့မို့လေး ကျန်တော့်အသား

ဖွေးသည်ဆိုတာလောက်တော့  ထိုလူကြီးလေးက

သနားပါသည်။  ကျန်တော့်ပခုံးလောက်သာရှိ

သောအရပ်ကလေးက ကျန်တော့်အားပြုံးပြကာ

      “ တည်ဂတိ....ဒါဆိုအကိုသွားတော့မယ်

နော်..” ဟုဆိုကာ ထွက်သွားနေသော ထိုသူလေး

အား  မျက်စိတစ်ဆုံးကြည့်နေမိသည်။

     “ကိုကို....” ဟုဆိုကာ တည်ဂတိအားခါး

ထောက်၍ ကြည့်နေသော  ဟန်နီ ။  ဟိုလူကြီး

လေးကိုဘယ်လောက်ပင်ကြာကြာကြည့်မိသည်မ

သိ ဟန်နီဘေးနားရောက်လာသည်ကိုပင်သတိမ

ထားမိ။

      “ကိုကိုဘယ်သူ့ကိုအဲ့လောက်ကြည့်နေလို့ 

ဟန်နီကိုမမြင်တာလဲပြော ”

      “မဟုတ်ပါဘူး ဟန်နီရယ် ကိုကိုအသိတစ်

ယောက်ကိုတွေ့လို့ပါ ”

      “ သေချာလား ကိုကို ”

   “သေချာပါတယ်ဗျာ ဟန်နီပြောတော့

ဘန်ကောက်မှာ တစ်လလောက်နေမယ်ဆို  အခု

ဘာလို့ တစ်ပတ်ထဲနဲ့ပြန်လာတာလဲ ”

      “ အဲ့ဒါလား..ကိုကို့ကို လွမ်းလို့ပေါ့”
 
    “ကဲပါအချွဲလေး...လာအိမ်မှာမေမေစောင့်နေ

တယ်ပြန်ရအောင် ”

တည်ဂတိ လဲညီမဖြစ်သူ၏  ခရီးဆောင်အိပ်တို့

ကိုဆွဲကာ ကားပေါ်သို့တင်လိုက်သည်။ ကား

မောင်းနေရင်း  ခုနလူကြီးလေးအကြောင်းကို

မောင်စေရင်   ( ေမာင္ေစရင္)Where stories live. Discover now