ထိုဆရာဝန်ဆိုသော လူကြီးမကျခလေးမကျ
လေးအားသေချာကြည့်လိုက်မိသည်မှာ
မျက်လုံးလေး တွေမှာ အညိုရောင်သန်း၍
ဝိုင်းစက်နေသည်။ မျက်တောင်လေးတွေဆိုပြော
စရာမရှိလောက်အောက်ကိုပင် ရှည်လျား၍
ဖြောင့်စင်းနေသည် ရယ်လိုက်တိုင်းပေါ်လာတတ်
တဲ့ ပါးချိုင့်လေးနဲ့ ပါးမို့မို့လေး ကျန်တော့်အသား
ဖွေးသည်ဆိုတာလောက်တော့ ထိုလူကြီးလေးက
သနားပါသည်။ ကျန်တော့်ပခုံးလောက်သာရှိ
သောအရပ်ကလေးက ကျန်တော့်အားပြုံးပြကာ
“ တည်ဂတိ....ဒါဆိုအကိုသွားတော့မယ်
နော်..” ဟုဆိုကာ ထွက်သွားနေသော ထိုသူလေး
အား မျက်စိတစ်ဆုံးကြည့်နေမိသည်။
“ကိုကို....” ဟုဆိုကာ တည်ဂတိအားခါး
ထောက်၍ ကြည့်နေသော ဟန်နီ ။ ဟိုလူကြီး
လေးကိုဘယ်လောက်ပင်ကြာကြာကြည့်မိသည်မ
သိ ဟန်နီဘေးနားရောက်လာသည်ကိုပင်သတိမ
ထားမိ။
“ကိုကိုဘယ်သူ့ကိုအဲ့လောက်ကြည့်နေလို့
ဟန်နီကိုမမြင်တာလဲပြော ”
“မဟုတ်ပါဘူး ဟန်နီရယ် ကိုကိုအသိတစ်
ယောက်ကိုတွေ့လို့ပါ ”
“ သေချာလား ကိုကို ”
“သေချာပါတယ်ဗျာ ဟန်နီပြောတော့
ဘန်ကောက်မှာ တစ်လလောက်နေမယ်ဆို အခု
ဘာလို့ တစ်ပတ်ထဲနဲ့ပြန်လာတာလဲ ”
“ အဲ့ဒါလား..ကိုကို့ကို လွမ်းလို့ပေါ့”
“ကဲပါအချွဲလေး...လာအိမ်မှာမေမေစောင့်နေ
တယ်ပြန်ရအောင် ”
တည်ဂတိ လဲညီမဖြစ်သူ၏ ခရီးဆောင်အိပ်တို့
ကိုဆွဲကာ ကားပေါ်သို့တင်လိုက်သည်။ ကား
မောင်းနေရင်း ခုနလူကြီးလေးအကြောင်းကို
YOU ARE READING
မောင်စေရင် ( ေမာင္ေစရင္)
ActionUnicode မိုးမခမြိုင် "မောင်.. မင်းစေရင်ငါက အသက်ကိုတောင်ပေးနိုင်တယ် အဲ့ဒါဘာလို့လည်းသိလား......ငါမောင့်ကိုအရမ်းချစ်လို့......" တည်ဂတိ "ကျန်တော်ခများကိုသိပ်မုန်းတယ်....ကျန်တော့်ကိုပိုင်ဆိုင်ချင်ရင် ကျန်တော့်အမုန်းတွေကိုခများခံနိုင်ရည်ရှိရမယ်..." Zagyi...
