Yours To Claim

Chapter 15

6 months! It's been 6 months since Lisa went to London, yung sinabi nyang 3 months naging 6 months, pero alam ko namang sobrang busy ni Lisa, kahit nasa London sya she is making waves around the world, talo nya pa kaming mga idols kasi lagi syang nasa news.

She been expanding the business of our families to the point na halos 35% ng business sa Korea ay hawak na nya, she also been name the richest bachelorette of forbes magazine, I am so proud of her but all of these are taking her time kaya hindi sya makabalik agad sa Korea. lagi naman syang tumatawag sakin sa facetime pero iba pa rin talaga ang personal.

The other reason kung bakit lagi syang nasa Korean News ay dahil sa Synx at sakin. Sa isang competition na sinalihan ng Synx sa interview portion they compliment Lisa na buti daw kahit nasa London si Lisa tinutulungan sila, then yung isang judge tinanong kung anong number ni Lisa, kaya sinabi ng Synx na engage na si Lisa. People then immediately relate it to one interview I have na sinabi ko na fianée ko si Lisa. A lot of people now is speculating kung ano ba talaga ang relationship namin ni Lisa. Which is funny since di ko naman tinago yung relationship namin, I post a lot of picture with Lisa and all the captions are sweet, I don't really find it necessary to spell it out to them.

Pero syempre hindi lang naman ako ang apektado sa mga issue na to, me and my members talk about it, and they will support me through out. With how famous we are right now, we know that we can survive the backlash.

"Lili, what do you think?" tanong ko sa kanya habang umiikot ako sa harap ng cellphone ko, pinapakita ko sa kanya ang itsura ng black mini dress na suot ko. I have a dinner with my parents today. Tinawagan ko si Lisa to tell her and to know kung okay sa kanya ang itsura ko.

She smile at me gently. "You look perfect as always."

Nagusap lang kami saglit then nagpaalam na ako sa kanya since dumating na yung sundo ko

Nagulat ako ng tumigil ang sasakyan sa isang madilim na lugar. Walang ilaw sa paligid maliban sa ilaw sa headlight, kaya nakita ko yung mga puno. Napalunok ako at kinabahan.

"Kuya, sigurado ka bang ito yung lugar?" tanong ko

"Yes po Lady Jennie. Hinihintay na po kayo. Pagbaba nyo po, lakarin nyo lang ng diretso." nakangiting sabi sakin ng driver namin.

He been with us since I was a kid kaya tiwala naman ako sa kanya, nagtataka lang ako at naisip ng magulang kong sa ganitong lugar kumain. Lalo na at alam nilang takot ako sa mga haunted place and if you will ask me this place surely qualify as one.

Lumabas ako ng saskyan t gaya ng sabi ng driver namin diretso lang ako naglakad, pero sa peripheral view ko, medyo kampante pa ako kasi nakikita ko pa yung sasakyan namin.

Pinagplaplanuhan ko na sa isip ko kung paanong pag may biglang nagpakita agad akong tatakbo pabalik ng sasakyan. Then naalala kong naka heels nga pala ako ngayon.

Tsk, bakit ngayon ko pa kasi naisip mag heels?

Habang tumatakbo yun sa isip ko bigla akong nakarinig ng pagstart ng makina ng sasakyan, napaligon ako bigla sa sasakyan namin, pero huli na ang lahat, bago pa ako makahakbang pabalik at masigawan si kuya driver agad na tong humarurot paalis.

Kaya ng nabalot na ng tuluyan ng kadiliman at katahimikan ang paligid para akong naistatwa saglit sa kinatatayuan ko. Nang marealize ko na magisa na nga lang talaga ako sa nakakatakot na lugar na to agad naglibot ang paningin ko sa paligid, pero mukhang maling desisyon yun dahil ang tangi ko na lang nakikita ay ang mga puno na kahit papano ay naaaninag ko pa sa tulong ng liwanag ng araw. Pero gaya nga ng sinabi ko maling desisyon dahil sa mga oras na yun kung ano ano na lang ang pumapasok na mga senaryo sa utak ko, sa madaling salita lalo kong tinakot ang sarili ko.

Shit!

Nararamdaman kong konti na lang maiiyak na ako ng biglang may malamyos na musika ang bigla akong narinig.

Nagpalinga linga ako umaasang makikita ko ang pinanggagalingan ng musika at umaasa rin na hindi yun multo.

Then all of a sudden, the place lights up. Isa isang umilaw ang mga fairy lights at napalitan ng pagbuhos ng maririkit na liwanag ang kadiliman kanina.

Napapikit ako at muling sinanay ang mga mata ko dahil sa biglang pagliwanag ng paligid, pag kulat ng mga mata ko dun ko napansin na tila nasa isang clearing ako sa gubat, pero halatang man made dahil sa mga bulaklak na nasa paligid, na kapansin pansing inaalagaan.

Then the soft sound register again, hinanap ng mga mata ko ang pinangalingan at hindi naman ako nahirapan, dahil ilang hakbang mula sakin ay ang isang grand piano at ang taong tumutugtog nun ay walang iba kundi ang taong ilang buwan ko ng namimiss.

Unti unti akong lumapit sa kanya, nakatingin sya sakin at sinusundan ng mga mata nya ang kilos ko habang patuloy syang tumitipa sa pyesa ng piano. Hanggang sa mga tatlong hakbang na lang ang pagitan namin, yung tipong kailangan ko ng konting effort para maabot ko sya pero sapat na distansya para mabasa ko ang emosyon na malayang pinapakita ni Lisa ngayon sa mga mata nya.

I saw fear and nervous, I saw appreciation and longing and most importantly I saw love.

I can't understand the fear and nervous, pero hindi ko yun sa ngayon pinansin dahil hindi ko mapigilang ngumiti ng mabasa ko ang pagmamahal sa ekspresyon ng mukha nya.

Then she suddenly stop playing the piano, naglikot ang mga mata nya na tila may pinagiisipan sya, then she suddenly sighed. Tumayo sya at nagkamot ng batok nya, mas naging prominent ang takot at kaba sa mukha nya.

Kaya kinabahan na rin ako sa kung ano mang mangyayari, lalo na ng napalitan ng determinasyon ang takot at kaba sa emosyon nya. Lumapit sya sa akin, at ng halos isang hakbang na lang ang pagitan namin bigla syang huminto.

"Lisa?" mahinang tawag ko sa kanya.

"Ahm... sorry, alam mo naman na wala akong masyadong alam sa ganitong mga romantic gesture." Sabi nya.

Gusto kong matawa sa sinabi nya, through the years maraming pagkakataon ang sinusurpresa nya ako at hindi man lang nya napansin na she is already being romantic.

Bago pa ako makasagot sa sinabi nya, she sign silent.

"Ako muna, wag ka munang magsalita." Sabi nya, then humugot sya ng malalim na hininga.

"Until now I'm still wondering how on earth THE Jennie Kim love me? How did that happen? Sa totoo lang halos araw araw akong gumigising na maiisip ko baka panaginip lang ang lahat, but then again you will show up and prove to me over and over again that you choose me, that you love me." She then hold my hand. "I want to hold you until my last breath, I want to hold you and never let you go. I never thought that I can have those selfish thoughts pero pagdating nga yata sayo kaya kong maging selfish."

She then get something in her pocket, it's a pink box. Then bigla syang lumuhod at binuksan ang box. I saw two rings, that moment, alam kong unti unti nang tumulo ang luha ko.

"Jennie Kim, I am now claiming what is mine. Will you marry me?" Sabi ni Lisa na konti na lang din iiyak na.

"Dumbass." sabi ko sa kanya, saka ko sya hinila patayo at niyakap, pero mukhang di nya inaasahan ang gagawin ko kaya nawala kami ng balanse.

Natumba ako paupo sa kanya at ang tanging naging dahilan lang bakit hindi napahiga si Lisa ng natumba ay dahil sa napigilan ng isang kamay nya, habang ang isang kamay nya ay nakayakap sa bewang ko, handa syang saluhin ang buong impact ng pagbagsak.

Nagkatinginan kami at hindi namin mapigilan ang pagtawa dahil sa nangyari.

"So, anong sagot?" Tanong nya sakin.

I peck her lips and smile at her sweetly. "I will because I am yours."