Cânımın Yâr'ası

🦋57

Öyle kayıplar vardır ki acısı bir ömür devam eder.. Bunlardan biri de baba kaybıdır..
Çünkü baban gitti mi çocukluğun gider. Baban gitti mi sana her zaman açık olan kapın gider. Yaşı kaç olursa olsun her zaman insan anne, babaya ihtiyaç duyar. Bu ihtiyaç ölene kadar da devam eder.. İnsan ölümü bilmesine rağmen onlara o ölüm gerçeğini konduramaz.. Sanki hiç ölmeyecek ve hep var olacaklar gibi düşünür. Belki de bu düşünce öyle olmasını dilemesindendir..

Ama gün gelir hepimiz bir gün o gerçekle karşılaşırız... İşte o gerçeğin yaşanmasından sonra yaşadığın her mutlu anında o mutluluğunu sorgularsın... Ya ben babamı, annemi kaybettim, nasıl güler, nasıl eğlenirim diye. Belki bunu karşındaki hissetmez ama o soruyu gülerken bile daima aklından geçirirsin.. Sonra yine kendini teselli eder hayat devam ediyor dersin...

Sevdiğini kaybetmek demek bir yandan da insanın gülümsemesini kaybetmesi demektir aslında.
Önceleri nefes alamıyormuş hissine kapılırsın.. Aklına geldikçe de boğazın düğümlenir yutkunamazsın..
Gün geçtikçe daha mutsuz hissedersin. Çünkü zaman geçtikçe gülüşünü, konuşmasını, sesinin tonunu unutmaktan korkarsın.. Hergün rüyanda görmek için yüce yaradana dua edersin... Sadece bir saniye görebilmek için canını bile verirsin ama çare yok, gideni geriye döndüremezsin...

Kısaca size demem o ki kıymet bilin...
BABA'SIYLA arasında sadece odanın duvarı olanlar...
Gitsin yanına öpsün yanaklarını...
Nasıl olsa bir mezar taşından daha soğuk olamaz hiç bir 'BABANIN' yanağı.!