Cânımın Yâr'ası

🦋66

Babam, hiç iyi değilim ben.
Senden sonra neyi tuttuysam elimde kaldı.
O gitmez dediğim herkes gitti.
Kimse görmedi içimde kopan kıyametleri.
Onun canı acımaz dedi.
Ölmeden diri diri gömdüler beni.
Anlayacağın sensiz zaten yetimdim; birde kimsesiz kaldım şimdi.
Ama hiç biri gidişin kadar tüketmedi beni.
Hani atladığım her öğün için üzülen sen.
Şuan ruhumda akan kanı görsen, nasıl dayanırsın bilmem.
Nasıl özledim seni nasıl ah bi görsen.!
İnan bana burnumun direği değil sanki kaburgalarım sızlıyor, keşke hissetsen.
Geçer dediler.
Mevsimler geçti,
Hayatımdan bir sürü insanlar gelip geçti,
Sensiz geçmez, durur sandığım; şu kahrolası zaman bile geçti.
Ama bu acı asla geçmedi, babam.
Heran her saniye bir ok gibi saplanıp durdu kalbime dikili, o 2 mezar taşı.
Zamanla alıştım bu yarayla yaşamaya, yüreğim acıdığında ona sarılıp ağlamaya..
İnsan acısıyla dost olmayıda öğreniyormuş başka kimsesi kalmadığında ve böyle böyle öğreniyormuş yeniden güçlenmeyi.
Düştüğü yerden ayağa kalkabilmeyi..
Of! Hadi bir kerecik olsun çık gel be babam; atının arkasına annemi de alıp nolursun gel...
Gel de kaldır şu göğsümün üstündeki koca kayayı.
Yoksa boğuluyorum artık.
Sensiz nefes alamıyorum ben.