Drive me crazy (Ft. Lando Norris) Dutch🇳🇱

Hoofdstuk 31

{{Lando POV}}

De ochtend daarna gaan we samen naar Valerie toe en ik pak haar hand vast. "Ik heb je nodig..." de wanhoop in mijn stem is duidelijk hoorbaar en niet veel later komt de verpleegster binnen met wat kaartjes. Een van de kaartjes is van Hanna. 'Lieve Val, Ik heb wat stoms gedaan... en hiervoor kan ik mezelf niet vergeven. Misschien kan jij dat wel, maar voordat ik daar mee kan leven moet ik eerst mijzelf vergeven... Ik ga naar mijn oom en tante in Groningen en sluit mij af van de buitenwereld... knuffel, Han' Ik geef het kaartje aan Veerle en ze haalt haar schouders op. Veerle staat op en haalt koffie voor ons. Ik zit alleen met Valerie en kijk hoe ze vredig ligt. "Liefje... ik weet niet of je dit hoort... Ik stond op de rand... Jouw woorden hebben zijn uitweg gevonden via Veer en daarmee heb je me gered... Nu moet jij jezelf nog zien te redden. Alsjeblieft..." de machines beginnen harder te piepen en ik roep snel Veerle en de verpleegkundigen erbij. "Doe wat!" Zeg ik in paniek, maar een verpleegster houdt me tegen. "Dit is goed. Blijf tegen haar praten. Blijf haar vasthouden..." de piepjes worden weer rustiger en de verpleegster bijt op haar lip. "Ze reageerde. Dat is een goed teken. Alleen ze was nog niet sterk genoeg om terug te keren, maar ze heeft de vechtlust." Ik voel de tranen in mijn ogen prikken en kijk naar mijn grootste liefde die in een ziekenhuisbed ligt. Hoe is het mogelijk dat ik zwaar crash en er vanaf kom met wat botbreuken en dat zij 'gewoon' valt en vervolgens in coma belandt?! "Ze heeft de vechtlust en reageert echt op je. Blijf je ding doen. Praat tegen haar, aai over haar wang, pak haar hand vast. Ze voelt het. Misschien geeft ze nog geen reactie, maar ze weet dat je er bent en ik weet zeker dat ze probeert terug te keren naar jou." Ik probeer door mijn tranen heen te lachen naar de verpleegkundige en ze geeft mij een klein klopje op mijn schouder. Veerle gaat naast mij zitten en legt haar hand op Valeries been. "Hee Val... Weet je nog. Altijd al die grappen die we maakten over je onhandigheid? Dat je de perfecte bijnaam had..... Ik weet zeker dat niemand het ooit zo bedoeld had... je bent gewoon een pechvogel..." Ik kijk Veerle aan en knik. "Weet je... ik weet niet of ik je nog Val kan noemen. Het is zo gek nu... maar ik heb je altijd zo genoemd en dat is hoe wij tegen elkaar spreken. Val en Veer... als je straks weer wakker bent kan je zelf beslissen of je die bijnaam nog wilt dragen, maar tot die tijd noem ik je Valerie. Misschien ook wel meer voor mezelf..." Veerle staat op om wat koffie te halen en ik denk na over wat ze zojuist zei. Ze heeft gelijk. Het is gek om d'r nu Val te noemen... maar ik weet ook dat Valerie niet zou willen dat we haar ineens anders behandelen. Daarnaast reageert ze misschien sneller op vertrouwde bijnamen. Ik besluit voor mezelf om gewoon Val te blijven zeggen en weet dat het misschien ook scheelt dat ik heel veel andere koosnaampjes voor d'r heb. Daarnaast noem ik haar ook regelmatig gewoon Valerie, maar Val klinkt liever...

3 Dagen later herhaalt het hele verhaal zich weer. Ik praat tegen Val, de machines beginnen weer te piepen en ik blijf tegen haar praten zoals de verpleegster steeds weer zegt. Niet veel later voel ik spanning in Valeries hand. "Ik voelde haar!" De verpleegster aan de andere kant van het bed voert wat kleine onderzoekjes uit en knikt. "Ze komt weer terug" achter me hoor ik Veerle zachtjes juichen. "Niet te vroeg. Ze komt dan misschien wel bij, maar we hebben geen flauw idee hoe ze verder hersteld." Ik kijk naar Valerie en kan niet wachten om haar prachtige blauwe ogen weer te zien. Maar tevergeefs, de trillingen in haar hand kijken op dit moment de enige tekenen van leven te zijn. "Maak je geen zorgen. Het is een stap vooruit. Ze is uit haar coma, maar verkeert momenteel in een hele diepe slaap. Blijf gewoon tegen haar praten en zorg voor kleine prikkels. Je bent niet zomaar weer op de been na 2 weken in coma." 2 weken... Voor de tour hadden wij het erover dat we elkaar een maand zouden moeten missen, terwijl we elkaar wel konden bellen en appen. Nu lijken we mijlen bij elkaar vandaan terwijl ik naast d'r zit... Ik geef een kus op haar hand en leg mijn hoofd op het bed.