Drive me crazy (Ft. Lando Norris) Dutch🇳🇱

Hoofdstuk 35

**een week later**

Het lukt mij steeds vaker om iets te zeggen en ook om langer wakker te blijven. Inmiddels ben ik zover dat ik halve dagen meekrijg en ook steeds vaker iets doe om te herstellen. Vandaag ga ik samen met Lando en Robin, mijn fysiotherapeut en revalidatiearts een stukje lopen. Ik kan niet wachten tot ik weer kan lopen en kan optreden, maar weet ook dat er nog een hele lange weg te gaan is. Robin komt binnenlopen en begroet Lando. "Zullen we eens iets proberen?" Ik knik en begin te glimlachen "ik kan niet wachten om weer even te lopen!" zeg ik langzaam met een krakende en trillende stem en Robin lacht "laten we eerst maar eens kijken hoe staan gaat, oke? Je spieren zijn zo erg achteruit gegaan, dat moet je allemaal weer opbouwen" Ik knik en word aan beide kanten ondersteund. Ik sta op en tot mijn verbazing gaat het beter dan verwacht. Robin lijkt ook verbaasd en kijkt mij aan "Dat gaat prima. Dat is mooi" ik wil al een stap zetten om te gaan wandelen maar Lando houdt me tegen. "Schat... kleine beetjes tegelijk" Ik zucht en leun tegen Lando aan. Ik ga weer op het bed zitten en Robin doet nog even wat testjes om mijn kracht te meten. Dan gaat hij weer en verteld dat hij later op de dag nog een keer langskomt. Ik ga weer in bed liggen en Lando gaat naast me zitten. "Kom eens hier" sein ik en Lando leunt naar mij toe. "Ik wil je..." zeg ik grinnikend en hij bijt zachtjes in mijn oor. "Val... je hebt nauwelijks de energie om te staan, laat staan het uithoudingsvermogen voor dat..." Ik bijt op mijn lip "hoeft ook niet gelijk dat" Ik pak zijn hand vast en glijdt er zachtjes mee over mijn lichaam. Ik neem zijn hand mee onder de dekens maar dan houdt hij me tegen. "Het is hier een inloop aan mensen. Dan is het Veerle, dan weer Robin, dan een verpleegkundige of arts. We kunnen dit niet doen." Ik zucht maar weet dat hij gelijk heeft.

In de dagen die volgen lukt het mij om steeds langere stukjes te lopen en na verloop van tijd lukt het ook om alleen te lopen. Anderhalve week later hebben we een gesprek met de artsen. "Dus Valerie. Hoe is het met je?" Ik knik mijn hoofd en lach "Ja het gaat wel prima. Lopen gaat goed, geheugen is moeilijk maar komt ook wel weer en af en toe voel ik nog wat kneuzingen." De dokters kijken elkaar aan en knikken. "Je hebt heel erg geluk gehad dat je niks gebroken hebt, maar kneuzingen kunnen ook vreselijk lang duren. En je hebt dan niks gebroken, maar je hersenen zijn wel goed door elkaar geschud. Dat zal echt tijd kosten om dat weer op het oude niveau te krijgen... maar, als je goed onder behandeling blijft bij Robin en goed in de gaten gehouden wordt door de jongeman hier, dan mag je wat ons betreft naar huis." Mijn ogen worden groot en ik kijk Lando aan. Hij omhelst me en ik voel de tranen in mijn ogen prikken. Eindelijk weg van deze vreselijke plek. Ik ben ontzettend dankbaar voor alle zorg maar ik wil niks liever dan terug naar mijn eigen vertrouwde omgeving. Ik kan niet wachten om weer over de drempel van mijn eigen huis te stappen, ons eigen huis. Ik kan niet geloven dat ik zonder dat ik het gemerkt heb terug ben gevlogen naar Londen, maar ben zo ontzettend blij dat ze die beslissing hebben gemaakt. Tuurlijk had ik het ook oke gevonden om in Nederland te blijven en dan daar naar huis te gaan, maar je eigen huis is toch anders dan het ouderlijk huis. Daarnaast kunnen mijn vader en moeder makkelijker heen en weer vliegen dan ik. Ze verblijven in de gastenverblijf bij Veerle thuis om Lando en mij zoveel mogelijk rust en privacy te geven. Wat ben ik blij dat ze mee gereisd zijn, al weet ik dat ik hetzelfde zou doen voor mijn eigen kinderen later...