Karşısına çıkan ilk anaokulunun bahçesine girdiğinden beridir bekliyordu Yukhei. Tam iki saat olmuştu. Sıkılmıştı haliyle. Çocukların okuldan çıkmasını ve tabii herhangi bir çocuğun velisi ile anlaşıp konuşmak istiyordu. Bahçeden içeri bir kızın girdiğini farkettiğinde başını eğdi anında.
Son zamanlarda Kore'de artan taciz olayları yüzünden çok daha başı önünde geziyordu Yukhei. Böyle bir şey yüzünden suçsuz yere suçlanmaktan ya da herhangi bir kızı rahatsız etmekten korkuyordu.
Saat akşam beşi yalnızca bir dakika geçiyordu ve sonunda beklenen zil çalmıştı. Az önce bahçeden içeri giren kız da duyulan zil sesi ile kapıya koşmuştu. Çocuklar, öğretmenleri ile birlikte dışarı koşturarak çıkarken bahçeden içeri birçok veli de girmişti bile. Yukhei saçlarını geriye atıp ayağa kalktı ve biraz daha bekledi velilerin çocukları yanına varmasını.
Aralarından sarı saçlı bir kız çocuğunun yanına varan kadın ile oraya yürüdü Yukhei. Az önce gözlerini kaçırdığı kız da aynı şekilde...
"Merhaba!" dedi her ikisi de. Kadın neye uğradığını şaşırarak kaşlarını çattı. "Merhaba?" Yukhei anında lafa girdi. "Bakın hanımefendi, ben Hankook üniversitesinde çocuk gelişimi bölümü ikinci sınıf öğrencisi Wong Yukhei. Cüzdanından öğrencini kartını çıkartırken eş zamanlı olarak bunları söylemişti.
Yanında duran diğer bir kız da konuşmaya başladı. "Ben de Seul üniversitesi birinci sınıf öğrencisi Kim Doyeon." Kendisi de tıpkı Yukhei'yi taklit eder gibi kartını çıkartıp kadına gösterdi. Bu ikili karşısında duran kadın kaşlarını kaldırdı anlam veremeyerek. "Yani? Ne yapabilirim anlamadım gençler."
Yukhei korkuyla yutkundu. "Proje sınavı gibi düşünün, çok yüksek bir not almam lazım. Bir oyun geliştirmeli ve bunu hocamızın karşısında oynamam lazım. Bu yüzden kızınızla oynasam bu oyunu? Küçük bir çocuğa ihtiyacım var, bana yardımcı olabilir misiniz?"
Kadın şaşkınlıkla kaşlarını kaldırdı. "Kızım benim yanımda kalacak ama. Her provanızda ve oyunun sergilendiği gün bile orada olmalıyım." Kadının koşulu üzerine kafa salladı Yukhei. "Olur tabii, kızınızı almayacağım. Sadece bir oyun öğreteceğim ve proje teslim gününde oynayacağız."
Kadın kafa salladı. "Pekâlâ, kabul."
Kadın Doyeon'a döndü bu sefer. "Sen de mi-" Daha lafını tamamlayamadan Doyeon kafa girdi. "Evet ama ödevlerimiz farklı. Ben yalnızca kızınızla bazı vakitler vakit geçirip bunları yazılı rapor etmeliyim."
Kadın iç çekti. "Gençler size yardımcı olmak çok isterim. Ama bu küçücük çocuk kendi okuluyla birlikte nasıl sizin ödevlerinize yetişsin ki?" Kadın dudak büzdü, kararsız kaldığı için. "Hi. Kuzeniniz ya da kardeşiniz yok mu? Biriniz vazgeçse olur ancak..."
Yukhei anında lafa girdi, yalanıyla. "Benim ailem kendi aileleriyle küsler, ben de tek çocuk olduğum için hiç küçük bir tanıdığım yok." Doyeon atladı bu sefer, yine yalanlarıyla. "Benim de annem ve babam tek çocuklar. Bir tane abim var sadece. Benim de hiç küçük bir tanıdığım yok."
Doyeon Yukhei'ye döndü. "Proje teslim günün ne zaman?" Yukhei cevapladı. "7 Mayıs!" Doyeon omuz silkti. "Tamam o zaman, benimki de 22 Mayıs. İki hafta sen vakit geçir, iki hafta ben. Sorun kalmadı."
Kadın iç çekti. "Öyle olsun madem." Yere çömelip küçük kıza elini uzattı Yukhei. "Merhaba ben Wong Yukhei." Küçük kız kaşlarını kaldırdı. "Ben de Kang Haru. Sen yabancı mısın?" Yukhei güldü. "Evet, Çinliyim ben." Haru kıkırdadı. "Bir yabancı gibi komuşuyor değil mi anne?"
Doyeon biraz eğilip konuştu. "Haru, ben de Doyeon. Bundan sonra senin oyun arkadaşınım ben senin." Haru zıplamaya başladı sevinçten. "Tamam Doyeon abla. Saçların ne güzelmiş!" Doyeon gülerek kucağına aldı Haru'yu. "Oynamak ister misin?" Haru gözlerini kısarak güldü. "Örmek istiyorum."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm uzadı da uzadı ama, güzel bir konuyla daha geldiğimi düşünüyorum. Sizin düşünceleriniz nedir?
Etiket?
Bu arada unutmadan söyleyeyim. SİZİ ÇOK SEVİYORUM ❤❤
