Perdeler Ardındaki Ses

KARMAŞIK HİSLERİMLEYİM YİNE...

   Tam odama çıkmıştım ki Angel yanıma geldi ve beni bağrına bastı. İşte o zaman istemsizce gözlerim doluvermişti. Uzun zamandır birinin beni sevdiğini bu kadar derinimde hissetmemiştim. Ne yalan söyleyeyim bazen hissetmek bile istemiyordum, hem de hiçbir duyguyu. Çünkü hissetmek çoğu zaman acı veriyordu. Mutluluk bile acı bırakıyordu sanki benliğimde.

   Kendimi hiç değerli bulmuyordum ve başkalarının bana önem vermesi de beni yeterince sersemletiyordu. Hatta ismimi  söyleyip beni çağırdıklarında beni umursadıklarına inanamıyordum. Çünkü ben bile kendimi hissetmiyorken tüm bunlar oldukça saçma geliyordu.

   Angel bir süre sarıldı ve saçlarımı örmeye başladı. Zaten göz pınarlarımda hazır bekleyen gözyaşlarım bir anda dökülüvermişti. Aslında sessiz ağlayacaktım ama bir anda boğazım öyle bir düğümlendi ki hıçkırarak ağlamaya başladım. Bu halimi gören Angel dayanamadı ve hiçbir şey olmamış gibi saçlarımı örmeye devam ederek ağlıyordu. Tek kelime etmemesi onun ne kadar kırgın ve dağılmış bir halde olduğunun resmen kanıtıydı.

  Hemen arkama döndüm ve onu tüm kalbimle kucakladım,tüm sevgim ve benliğimle. Ah Angel bana bazen o kadar iyi geliyorsun ki. Mutlu olmayı unuttum ama sayende en azından duygularımı fark etmekle kalmıyor,bu hissizliğimden bir an için bile olsa uzaklaşıyorum.

  Angel son bir kez öpücük kondurup yanaklarıma,iyi geceler diye fısıldadı. Bir an için tebessüm ettim. Çünkü benim neredeyse iyi bir tek gecem bile olmamıştı.

     

                           ***

    

     Saat 11 i gösteriyordu. İlaçlarımı içme vaktim geçiyordu. Angel kapıyı biraz aralayıp bunu hatırlattı. Hemen yanıbaşımda olan ilaçlarımı içtim. Yastığa başımı koydum ve birkaç dakika sonra gözlerimi yeni bir günün vermiş olduğu  heyecanıyla  yumdum.

     

     Ama olmadı işte yine uyuyamamıştım. Saat 11:30 ne yani sadece yarım saat mi uyuyabilmiştim inanamıyordum. Başımda şiddetli bir ağrı vardı ve bağırmak, çığlıklar atamk istiyordum. Ama yine de susuyordum. Yataktan kalkmak için doğrulduğum da başımın daha çok ağrıdığını ve hatta beynimin zonkladığını hissetmiştim.

   

      Ayağa kalktım ve odanın içinde gezinmeye başladım. Kafamda binlerce düşünceyle. Nasıl olduğunu anlamadım ama  ben odada gezinirken saat 12.38 i gösteriyordu. Düşünceler arasında öyle bir boğulmuştum ki ne zaman ne de başımdaki ağrı umrumda olmuştu.

    O yorgunlukla bir bardak su içtim ve  yatağıma oturdum. Anlamadığım bir sebeple nefesim de tıkanmıştı, öyle bunalmıştı ki. Dayanamayıp pencereyi  açtım. Biraz  pencerenin önünde durup hava alacaktım. Tam dışarıya baktığımda beni şaşkına çeviren bir suret gördüm. Her şeyin başlangıcının bu olacağını nereden bilebilirdim ki ?!