MİLEY'İN AĞZINDAN;
Sonunda onu buldum!
Ona kendimi hatırlatmalıyım!
Ona bizi anlatmalıyım!
Bizim aşkımızı!
Onu çok sevdiğimi!
Anlatmalıyım!
Onu yine görmeliyim!
Bunun ne kadar tehlikeli olduğu umrumda değil onun için herşeyi yaparım yeterki beni hatırlasın.
Bu böyle olmıyacaktı yatağımdan doğruldum ve kıyafetlerimi giyindim.
Babamın odasına gittim.
Uyumuş, yanına yaklaştım kısık bi ses tonuyla
"Eğer bunu yapmazsam yaşayamam. Onu görmeliyim. Sabah uyandığında benim yokluğumu farkettiğinde, benim o bölgeye gittiğimi öğrendiğinde bana kızacağını biliyorum ama anla beni baba seni bekleyemem sabrım yok seni seviyorum" yanağını öptüm.
Parmak uçlarımda kapıya doğru yürüdüm. Üstüme bi ceket alıp yavaşça kapıyı açtım.
Sabah 5 gibiydi. Dışarıda kimse yoktu.
Salgın olan bölgeye gitmek için büyük bi fırsat o bölgeye geçmek için kapıda duran görevlilere ne diyeceğim hakkında hiç bi fikrim yok.
Aa tabi ya bizim bölgemiz ve onların bölgesi arasında alttan gizli bi geçit var orayı kimse bilmez görevliler bilir ama kimse orada nöbet tutmaz zombileri yakalamak için içeri giren insanların kurtulmak için ikinci yolları oradır gerçi hiç kurtulduklarını görmedik belki bende asla kurtulamayacağım Zayn'i göremeden ölücem ama eğer şuan bunu yapmazsam hep pişmanlık duyacağım.
Alt geçişe gelmiştim. Sırtımdaki çantadan el fenerini çıkarttım burası karanlıktı.
Ve işte onların bölgesi!
ZAYN'NİN AĞZINDAN;
Koltuktan fırladım. Bu gördüğüm rüya? Miley? Bunlar neyin nesi böyle? Ne yani ben şimdi insan mı oluyorum? Çok garip çok...
