Çıkmaz sokağın sonunda koşmaktan nefes nefese kalmıştım. Ellerim titriyor, gözlerimden akan yaşlar görüş açımı kapatıyordu. Korkuyordum deli gibi korkuyordum. 7 yaşında olan tüm kız çocuklarının kız gözünün önünde ailesi kurşuna dizilse onlarda korkarlardı herhalde korkarlardı değil mi? Annemden son duyduğum sözler hafızama silinmez harflerle kazınmıştı. ''Kaç Cemre kaç kurtar kendini. Hayallerinin peşinden koş. Asla arkana bakma. Biz seni çok seviyoruz bunu asla unutma olur mu?'' Çocuk aklı şoka girmiş bir vaziyette olsam da pencereden annem beni atlatmıştı. Yine de onları bırakıp gidememiş kaçamamıştım. Evimizin karşısındaki Çınar ağacının arkasında gizlenmiş karanlıkta ailemin nasıl kurşuna dizildiğini izlemiştim. Ağzımdan çıkan sessiz vaveylayla gözümde annemle babamın cansız kanlı bedenlerini unutmak için koştum sanki koşarsam kaçabilecekmişim gibi. Çok hızlı koşarsam geçmişe dönebilirmişim gibi koştum. Ta ki arkamda birinin varlığını hissedene kadar. Yüzünü göremeden yer ayağımın altından çekildi. Sonrası mı sonrası sadece sokaklar ve karanlık...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sessiz Vaveyla
Teen Fiction''7 yaşında olan tüm kız çocuklarının gözünün önünde ailesi kurşuna dizilse onlarda korkarlardı. Korkarlardı herhalde değil mi?''
