𝐂𝐚𝐟𝐮𝐧é「 MYG 」

2.9

"Hâlâ hazırlanmadın mı Esha?!" Annem, salondan bağırdığında, üzerimdeki örtüyü daha da yukarıya çekip, yüzümü de gizledim.

Okula gitmek istemiyordum, dün gece bir anda gelen deli cesaretiyle hislerimi Yoongi'ye söylemiştim. Aldığım cevap ise, kocaman bir görüldüydü.

Ne zaman uyuduğumu dahi hatırlamıyordum, göz kapaklarım yorgunluğa daha fazla dayanamamış ve kendini uykuya atmış olmalıydı.

Uyandığımda ise, tekrardan içimde bir huzursuzluk oluşmuştu.

Yoongi'yle karşılaşmak istemiyordum, olacaklara henüz hazır değildim.

"Şuna bak! Kızım hazırlansana, ne bekliyorsun? Davetiye falan mı? Geç kalıyorsun, hadi!"

Annem, başımda dikildiğinde üzerimdeki örtüyü kaldırıp, yüzümün gözükmesini sağladı.

"Şu haline bak, sanarsın kamyon çarpmış."

Ofladım.

"Okula gitmeyeceğim ben."

"Niyeymiş o? Hem sınavların yok mu bugün senin?"

"Varsa ne olmuş?"

Söylendiğimde kaşlarını çattı, elini alnıma götürüp, ateşimi ölçtü kendince.

"Ateşin de yok senin? Ne oldu sana? Okula bile gitmek istemiyorsan, büyük sorun var demek. Söyle bakayım annene."

Bahane bulmam gerekiyordu, hem de hemen. Yoksa annem başımda dikilmeye devam edecekti.

"Ayağım ağrıyor anne, sanırım gece kalkarken bir yere çarptım. Kalkacak halim dahi yok."

Bu sefer de, üzerimdeki örtüyü tamamen kaldırdı. Ayağımı kontrol etti, sonrasında ise hemen konuştu.

"Morarma falan olmamış, iyi bari. Tamam, ben hocanı ararım. Sınavlarını da ayarlar. Şimdi gideyim de, Eun Ju ve Yoongi'ye seni beklememelerini söyleyim."

"Tamam, sağ ol anne."

...

Aradan geçen 10 dakika boyunca, annemden ses gelmemesi beni rahatlatırken, tekrardan üzerimi, yüzümü de kapatacak şekilde, örttüm.

Derken, kapım tıklatıldı.

"Anne, uyuyacağım!"

Muhtemelen, kahvaltı için gelmişti.

1 dakika...

Annem kapıyı tıklatmaz ki, bodoslama dalardı. Kapı hafifçe açıldı.

"Annen, işe gitti. Ve benim annem de aşağıda bizi bekliyor hâlâ."

Gelen kişi, Yoongi'ydi.

Cevap vermediğimde, yeniden seslendi.

"Esha, büyük ihtimalle ilk dersi kaçıracağız. Şanslıyız ki, sınav ikinci ders. O yüzden artık hazırlanmalısın, hm?"

"Ben okula gelmeyeceğim bugün, sen git."

Yoongi, yüzümün gözükecek şekilde üzerimdeki örtüyü açarken, gülmemek için dudaklarını bastırdı.

Ne olduğunu sormak için, kaşlarımı kaldırdığımda daha fazla dayanamayıp konuştu.

"Tatlı küçük bir domatese benziyorsun."

"Ne?"

"Saçların kabarmış, yanakların da kızarmış. Küçük bir domatesi andırıyorsun."

"Gülmesene." Bir yandan konuşurken, diğer yandan da saçlarımı ellerinle düzeltmeye çalışıyordum.

"Hem ayağım acıyor benim, gelmeyeceğim okula."