Yıldızlarda Kayacağız

0.7

Nasılsınız? Bu sıralar çok yazıyorum sana. Ben iyi değilim çünkü. Bugün senin gibi resim çizmeyi denedim. Saat sabaha karşı beş falandı. Elimdeki içeceğe fırçalarımı daldırıp boş bir sayfa aldım elime. Seni çizmeye çalıştım. Başaramadım. Çok kızdım kendime. Çünkü yavaş yavaş yüzünü unutuyordum. Elimde olan tüm fotoğrafların yangında yanıp gitti. Ve sadece küçük bir resim kaldı. Yanımda olsan, bana yardım etsen başarırdım belki.

Bugün dışarı çıkasım gelmedi. Tüm gün oturdum evde. Kusmalarım başladı. Eskisi gibi. Atlatmıştım her şeyi. Ama yine tekrarladı her şey kendini. Tıpkı kelimelerim gibi. Her mektup birbirinin tekrarı gibi geliyor artık. Nasıl olduğunu bilmiyorum. Nerede olduğunu bilmiyorum. Bilsem bir dakika durmam bu evde.

Karanlıktan çok korkardım ve sana belli etmemeye çalışırdım. Ama sen beni hep anlardın. Artık korkmuyorum karanlıktan. Karanlıkta kendimi göremiyorum çünkü. Halime bakmaya cesaretim yok. Mor göz altları, çökmüş beden, dağınık saçlarım...

Bazen keşke tanımasaydık diyorum. O kadar acıyı çekmedim belki. Bana çok iyi geldin, ama şuan bedenimdeki alkol gibisin. Gitmeni çok İstiyorum ama sensiz mutlu olamıyorum.

Ben çok bunaldım her şeyden. Sensizlikten, çaresizlikten... Sonu olmayan döngüde gibiyim sanki.

Kedime çok iyi bakıyorum ama. Gözüm gibi. Yaş mamayı çok seviyor, ama veteriner fazla vermeyin dedi. Sen her ayrıldığımızda yaş mama alırdın ona. Mutlu olsun diye.

Mektubumun sonuna geldim. Seni çok özledim. Güzel kızım.