The Stranger I Met in Baguio [PUBLISHED]

Day 2

It's still foggy the next morning when I woke up.

Sandali kong sinilip ang labas ng bintana ko. Ganoon pa rin ang panahon.

I get up quickly and hurried to the bathroom. I need to pee.

After that, of course, nag ayos ako ng sarili ko dahil mag b-breakfast ako sa baba o 'di kaya ay kung saan ako dalahin ng mga paa ko.

It's 7:12 in the morning nang matapos akong mag-ayos.

I walked towards the door and opened it. I was about to step out nang biglang napa tigil ako.

Paulo's eyes met mine. Sabay kaming nag bukas ng pinutan ng kanya kanya naming room.

He immediately flashed a smile the moment he saw me so I smiled back with my usual smile.

"Good morning," Sambit niya sa akin saka tuluyang lumabas ng kuwarto at isinara ang pinutan sa kaniyang likuran.

I did the same.

"Morning," Bati ko pabalik.

We walked down the hallway. He's wearing a sky blue long sleeve and a white bonnet. Pansin ko, palagi siyang naka bonnet. Pogi naman siya pero curious ako kung anong hitsura niya kapag wala 'yung bonnet niya.

On the other hand, I am wearing a plain white tee na pinatungan ng isang cute na pink na jacket.

"Mag b-breakfast ka ba?" Tanong niya, panimula sa isang mahaba na namang usapan, panigurado.

I nod, and smiled at him. Pilit man ang pag batak sa labi ay totoo iyong expression.

"Ikaw din ba?" I asked almost soundling like a close friend.

Weird. I usually don't sound like a cheerful person. Not even in front of Devi.

He just nod and looked at me.

"Oo. Wala namang paglulutuan sa loob ng room. Kung meron lang ay ako na lang sana ang mag-luluto." He stated, tucking his hands inside his pocket as we walk towards the part of the hotel where we can get food.

"Ah, Sana all marunong mag luto," Sambit ko lang sa kaniya na naka-pout.

"You mean hindi ka marunong mag luto?" He asked, seemingly not convinced with my statement.

I simply just nod.

"Weird. Ang alam ko kapag babae dapat marunong mag luto," Sambit niya pa saka napa hawak sa baba at bahagyang itinagilid ang ulo.

"Saang era ka ba nang galing? Noon yun, Pau. Ngayon kasi nag tatrabaho na din ang mga babae," Saad ko sa kaniya ng walang emosyon.

Tumigil siya sa pag lalakad kaya naiwanan ko siya. Tumigil din ako at nilingon siyang naka tingin lang sa akin saka umiling at nag-lakad muli.

Mabilis naman siyang humabol.

"Hey, what did you just call me?" Sambit niyang naka ngiti sa akin.

Tinignan ko naman siya na nakataas ang isang kilay.

"Pau. Why?" Tanong kong nagtataka.

Anong meron?

He flashed a wide grin. He seem so damn happy. What's with it?

"Kelai, alam mo bang ngayon lang may nag-bigay ng nickname sa akin? Pau, I like that," Sambit niya pa habang naka ngiti ng malapad.

Napa iling na lang ako at natawa bago tuluyang umupo sa isang bakanteng mesa.

He look so fucking happy with a simple thing like that. Pinaglihi yata sa saya ang isang ito. Lahat na lang yata ng bagay ay pwedeng maging dahilan ng ngiti niya. Weird naman ng taong ito.