𝐈' 𝐥𝐥 𝐛𝐞

4

ᴘᴏᴠ: Aʟʏᴀɴᴀ

   𝐢𝐭'𝐬 𝐚𝐥𝐦𝐨𝐬𝐭 𝐭𝐡𝐫𝐞𝐞 𝐲𝐞𝐚𝐫𝐬 𝐬𝐢𝐧𝐜𝐞 𝐈 𝐦𝐨𝐯𝐞𝐝 𝐢𝐧 𝐭𝐨 𝐭𝐡𝐢𝐬 𝐩𝐥𝐚𝐜𝐞. Noong una, mataas ang hope ang faith ko na matapos ang ilan araw at babalik na buhay ko sa normal. Pero ilan araw, linggo, buwan, at taon na ang lumipas pero walang nanyari. Ang tanging nagbago lang sa buhay ko ay ang mas paglala pa ng mga nararamdaman ko.

   Sometimes, all I can think of is how can  I rest in peace.

     Gaano pa katagal ang titiisin at hihintayin ng isang katulad ko? Kasi, ayoko na. . .

      "Yana, how many times do I have to tell you this?! Umalis ka na naman ng walang paalam. At sa bakeshop ka pa talaga pumunta?!" galit at nag-aalalang tanong ni Ate Hannah. Nakatingin siya sa'kin ng diretso habang nakapamewang. Habang ako naman ay nakahiga sa kama at nakatingin lang sa labas ng bintana. Papalubog na ang araw, ilan sandali na lang at mababalot na ng dilim ang paligid. Dilim na sumisimbulo sa takot ng isang tulad ko. . .

     Gugustuhin ko pang 'wag lumubog ang araw kaysa maghintay palagi ng pagsikat nito. Nakakapagod maghintay. . .

    "You know that I want to go out of this place. Alam kong hindi mo 'ko papayagan kaya tumakas ako," I said almost like a whisper.

     "You know your situation, more than I. If you---."

   Pinutol ko sasabihin nya, ayoko nanv marinig ang paulit-ulit sinabi sa'kin. "Yes, I know. That's why I want to go away from here," tumingin ako kay Ate, "kahit sandali lang. . . maramdaman kong isa pa rin akong tao, na parte pa rin ako ng mundong 'to" Ate. As simple as that, just that." 𝑂𝑛𝑙𝑦 𝑡ℎ𝑎𝑡. . .

    Hindi kaagad nakasagot si Ate. Pumikit ako, triying to stop the evedince of pain inside me. Per tulad ko, there's no way to escape. Nagkakulong ako sa isang lugar na ang tangin g magagawa ko lang para makatakas ay tumakbo palayo sa reyalidad, at balutin ang sarili sa kasinungalingan maayos din ang lahat.

     Ilang sandali pa, narinig kong nagsalita si Ate. 'I have to go, Yana." Hindi ko iminulat ang mga mata ko kaya muli niyang tinawag ang pangalan ko. Saka ko lang siya tiningnan ng diretso sa mga mata. "Everthing I'm doing, it's all for you. Remember that, Yana." Hindi ako nagsalita sa takot na makita ni Ate ang ebidensya ng pagiging mahina ko. 𝐿𝑢ℎ𝑎. . . "Rest, I' ll be here tomorrow morning."

   Naiwan ako sa loob ng isang kwarto na may apat na sulok at walanv buhay. Minsan  tinatanong ko ang Diyos, '𝐵𝑎𝑘𝑖𝑡 𝑚𝑜 '𝑘𝑜 𝑏𝑖𝑛𝑢ℎ𝑎𝑦 𝑘𝑢𝑛𝑔 ℎ𝑖𝑛𝑑𝑖 𝑚𝑜 𝑖𝑝𝑎𝑝𝑎𝑟𝑎𝑛𝑎𝑠 𝑠𝑎'𝑘𝑖𝑛 𝑎𝑛𝑔 𝑠𝑖𝑛𝑎𝑠𝑎𝑏𝑖 𝑚𝑜𝑛𝑔 𝑔𝑎𝑛𝑑𝑎 𝑛𝑔 𝑝𝑎𝑔𝑘𝑎𝑘𝑎𝑟𝑜𝑜𝑛 𝑛𝑖𝑡𝑜?

   Hindi ko nakuha ang sagot, bagkus ay patuloy pa rin ako ngayon nabubuhay na itinatanong sa sarili ang tanong  na iyan. Pero sa tagal ng hindi Niya pagtugon sa tanong ko, hindi na 'ko umasang malaman pa ang sagot. . . Tatanggapin ko nalang siguro ang lahat. Tulad ng pagtanggap ng mga tao sa paligid ko sa kung anong kinahantungan ng buhay ko. Ang mga tingin nilang sa'king dapat akong kaawaan.

  Isa lang naman ang hangad ko. . .

  'Yung dumating 'yung panahon na may mga matang titingin sa'kin na tila isa akong espesyal at importanteng tao sa kanya. Bilang ako, at hindi dahil sa naawa lang sa'kin dahil sa may sakit ako. 'Yung lang naman ang gusto kong maramdaman sa ngayon. . .

   Iyon lang. . .