adopted » d.z

52

Daan's POV.

Ik heb m'n wekker expres vroeg gezet, zodat ik opzoek kan gaan naar Sanne. Ik spring uit bed en kleed me snel op. Hopelijk worden pap en mam niet wakker.. Ik pak m'n mobiel en sluip de trap af. Het is ook half acht, zo vroeg is dat voor mij nou ook niet. Ik pak een broodje met kaas en prop die snel in m'n mond. Oke, denk na. Waar kan ze zijn.. Ik zou nog in het bos zoeken. Met mijn broodje in m'n mond loop ik naar de gang en trekt snel m'n jas en schoenen aan. Ik loop naar de achtertuin, pak m'n fiets en ga zo snel mogelijk naar het bos toe.

Ik stop voor het bos en laat m'n fiets vallen. Het is wel een groot bos.. Dus de kans ik klein dat ik haar vind. Ik loop door en kijk wat rond.

Na een tijdje zie ik ergens een opening, alleen die zit vol stekelplanten.. Straks zit Sanne daar. Vette pech dan maar. Ik duw die planten opzij en stap erdoor heen. Jezus, het lijkt net een doolhof hier. Ik kijk rond en zie een klein vijvertje. Ik loop er naartoe, en het vijvertje wordt al stukke groter. Het gras word ook steeds hoger merk ik, waardoor ik alleen boven het gras door kan kijken. Het gras word alweer lager, en ik zie iemand zitten. " Sanne! " roep ik. Degene die daar zit draait zich om en het is dus Sanne. Ze staat op en loopt naar me toe. " Sanne waar.. " ik kan me zin niet eens afmaken, want ze trekt me in een knuffel. " Sorry, het spijt me. " zegt ze. Ik sla m'n armen om haar heen. " Ik had gewoon thuis moeten komen.. Het spijt me, echt waar. " zegt ze. " Het geeft niks, maar doe het alsjeblieft nooit meer. Ik heb me kapot veel zorgen om je gemaakt. " zeg ik. Ze laat me los en kijkt me aan. " Serieus? " fluisterd ze. " Ja, ik meen het. Ik ben je broer en ik hou van je. " zeg ik. Ze glimlacht en geeft me weer een knuffel. Ik sla weer m'n armen om haar heen. " Ik kan Kayleigh gewoon niet uitstaan, ze heeft heel m'n jeugd verpest. " zegt ze en laat me weer los. " Ik dacht dat nu ik hier woon, dat ik haar nooit meer hoefde te zien. Zij zat ook in het adoptie tehuis. Toen ik dus door jullie werd geadopteerd, zeiden ze dat er nog iemand weg zou gaan. Wist ik veel dat dat Kayleigh zou zijn. " zegt ze. " En het is zo toevallig dat ze door iemand is geadopteerd die waarschijnlijk in de buurt van Rein woont. " zegt ze erachter aan. " Aw. Ik heb gezegd dat je bij Charlotte was, anders zou mam zich wel ernstig zorgen maken. " zeg ik. " Bedankt, Daan. " zegt ze.

Sanne's POV.

We fietsen weer naar huis, alleen heel de reis is het erg stil. " Het spijt me dat ik je niet geloofde. " zegt hij opeens. " Maakt niks uit, je bent me teminste gaan zoeken.. " zeg ik. " Rein intresseerde het niet eens wat, hoe kon je hem ooit leuk vinden. " zegt hij lachend. " Ik dacht dat jullie beste vrienden waren? " zeg ik lachend. " Klopt, deze ruzie gaat vanzelf wel over. " zegt hij en glimlacht.

-

Ik vind t echt stom dat dit verhaal binnenkort moet stoppen :c. Maar ik ga d'r nog wat leuks van maken ^^.