İmpossible Love

16. bölüm

Bazen hayal kırıklıkları olurdu hayatımızda kimisi küçük kimisi büyük aralarındaki tek fark;büyüklerin daha çok can yakmasıydı. Bazen durup düşünürdük 'neden?'derdik. Neden? ,Daha önce neden yaşadım bunları yada neden daha önce yaşayamadım. Hep suçlardık kendimizi akışına bırakmayı bilmezdik şayet akışına bırakırsak bizim için işler sarpa sarardı. Şuan onun bana anlattıkları gibi...

Küçüktüm kimyaya ilgim büyüktü. Herkes farkındaydı bunun,onlar tehlikeli yapma demiyorlardı. Daha çok yap diyorlardı. Bilemedim jimin. Kimyanın beni böyle yakacağını bilemedim. Babamın gözünü hırsın böyle büyüyeceğini bilemedim.

Derin bir nefes alıp devam etmişti.

Annem ben küçüken öldü 10 yaşında falandım. Hiç hissedemedim ki doluluğunu zaten ama en azından azda olsa severdi beni. Kıyamazdı bana. Canını verirdi benim için.

Annem öldükten sonra babamın gözünü saran hırsı korkuttu beni. Alfalar güçsüzdür deltalardan bilirsin. Babamda herkesden güçlü olmak istedi. Oyununa alet etti beni. 12 yaşımda oyuncaklardan öte gerçek kimyayla uğraştırdılar jimin. Ve ben bir zehir buldum her akşamki kabuslarımın sebebini...

Elindeki hapı bana gösterip yutkunmuştu.

Antihami bu ben verdim bu ismi bu zehire. Küçüklük aklımıydı bilmem şimdi düşününce banada saçma geliyor ismi.

Babam defalarca deney yaptırdı. sonunda buldum bu ilacı .işe yaradığında nasıl da havalara uçmuştum. Sonra alfalar deltalara saldırdı ben daha ne olduğunu bile anlayamadan acımasızca katlettiler onları .o zaman anladım ne kadar büyük bir hata yaptığımı. Keşke dedim keşke ölseydim de bulmasaydım o ilacı ama sonra....

Sonra herkesde olduğu gibi ilaçları içen alfalarda kızgınlık dönemine girdi ama o kızgınlık dönemleri çoğunun sonu oldu.

Kızgınlık dönemlerinde deltaya dönüştüler ve çoğunun bünyesi kaldırmadı kimi felç oldu kimi öldü. Üç beş kişi kaldı yaşayan ama onlardan biride benim cani babam.

Deltalar bir daha doğamasın diyede herkesi bir hastalık varmış gibi gösterip herkese aşı yaptırdı deltalar doğamasın diye. Bana aşı yaptırmadı belki senin annende aşı olmuştur jimin. Bilemem..

Sonra dayanmadım bu olanlara 15 yaşımdan beri gününü hiç aksatmadan bu ilacı içiyorum. Eğer olurda sağ kalırsam babamla savaşabileyim diye. çünkü bilirsin gençler yaşlılardan güçlüdür.

Bu yüzden yanaşmadım sana oysa jungkook bile öyle korktuki sana yanaşırsam kendine öğrenince bir şey yaparsın diye çok korktum jimin.

Sonra ileri gitti babam . Bana omega bulduğunu iletti geçenlerde hoseokmuş adı. Fikrimi bir kere bile sormadı. Eğer yaşarsam onunla bağlı kalmaktan korktum çünkü bilirsin insan tek bir yerini ev bilir ve ben seni çoktan ev belledim jimin.

Susup kanepeye oturmuştu. Duyduklarımı sindirmeye çalışıyordum nasıl bir insan bu kadar cani olurdu. Nasıl bir insan oğluna bunları yapardı. Gerçi benim babamda pek farklı değildi ya. Annemi terk edip beni ortada bırakırken bir kere bile düşünmemişti. Arkasından yaşlarla bakarken hıçkıra hıçkıra ağlıyorken bana bir kere bana bakmamıştı. Yanında kol kola girdiği kadınla gitmişti evden.

Yavaşça ona doğru uzattım kollarımı .beni göğsüne çekmiş, saçlarımı öpüyor kokluyordu narince. Her insanın bir kusuru vardı ama onun nasıl kusuru olmaz diye düşünürdüm hep.  Meğerse onun en büyük kusuru ise ailesiymiş. Hoş buda bir kusur sayılmazdı ya. İnsan ailesini seçemezdi sonuçta. Yavaşça kaldırdım başımı oda ağlıyordu.

"Ağlama yoongi en çok ağlaman yakıyor canımı."demiştim yavaşça burnunu çekmiş bana bakmıştı burukça gülümseyip anlımı anlına yasladığımda ilk defa ona yüz yüze söylecek cesareti bulmuştum.

"Seni seviyorum."diyerek dudaklarına dudaklarımı kenetlediğimde bir hıçkırığı dudaklarımda hapis olmuştu.

Ve o gün sadece dudaklarımız değil. Göz yaşlarımızda birbirine kenetlenmişti.

Bölüm sonuna hoş geldin

Sonunda gerçekleri öğrendin

Bir sonraki bölümde yani cuma günüü görüşmek üzere....

Öleceğim...