Müzik odasında Ravel'in “Ölü Prenses İçin Pavane” i çalarken, kapı aniden çarparak açıldı ve uzun boylu bir erkek öğrenci sallanarak odaya girdi.
Kitazawa mısın?
Bana küstah bir ses tonuyla dedi.
Sessizce başımı salladım.
Bir ricam var. Yarınki maçı kaydetmeyi düşünür müsün? "
Söylediği gibi, kulağa bir iyilikten çok bir talep gibi geldi. Onu tanıyordum; o beyzbol takımının ası Hanege Tetsuya'ydı. Belirgin elmacık kemikleri ve olgun yüz hatları vardı.
Müzik odasında bir video kamera var, değil mi?
Evet, var.
Bayan Miyasaka'dan zaten izin aldım. Nasıl kullanılacağını bildiğini söyledi. Yarın önemli bir maçım var, bana yardım et olur mu? "
"Yarın planlarım var."
Ne tür planlar?
Yarın dinleme dersim var.
Ah?
Ağzı ve gözleri yuvarlaklaştı. Bir an için ifadesinde belli bir çocukluk parladı ve daha çok olduğu gibi ortaokul öğrencisine benziyordu.
"Bu 'dinleme dersi' nedir - ne var ki?"
Bu bir müzik dersi. Her cumartesi gidiyorum. "
"Bir dersi iptal edebilirsin, değil mi?"
Gelişigüzel söyledi. Küçük şeyler üzerinde durmayan bir kişiliği varmış gibi görünüyor.
Yapamam.
Bunu söylediğimde, bana baktığında, Tetsuya birdenbire ciddi bir bakış attı.
"Lütfen. Bu herhangi bir oyun değil. Bir insanın hayatı bu oyuna bağlı. "
"Bir hayat? Ne demek istiyorsun?"
"Daha sonra açıklayacağım, öyleyse hadi, sana burada yalvarıyorum."
Bunu tesadüfen söylese de sesinde ve ifadesinde tutku vardı. Koşulları gerçekten bilmiyordum ama içimden, "bu sadece herhangi bir oyun değil" dediğinde bunu kastettiğini hissettim. Acaba bu oyunda kimin “hayatı” sürüyordu?
Benimle aynı sınıfta değildi, bu yüzden onun hakkında onun dışında pek bir şey bilmiyordum. Her zaman onun muhtemelen çok gururlu bir aptal olduğunu düşünmüşümdür.
"Lütfen" derken sahip olduğu ciddi ifade kötü görünmüyordu.
Tamam, o zaman derse gitmeyeceğim, diye cevapladım.
Pil ve tripod gibi gerekli ekipman ve malzemeleri hazırladıktan sonra müzik odasından çıktım.
Tetsuya'nın çizgide ilerleyen “hayat” hakkındaki sözleri kalbimde derin bir etki bırakmıştı.
Okul merdivenlerinden aşağı inerken birden göğsümde nefes almayı zorlaştıran bir gerginlik hissettim. Çocukluğumda beni rahatsız eden astım hastalığım nüksetmek üzereymişim gibi hissettim. Sahanlıkta pencereyi açtım ve derin bir nefes aldım.
Anılarım, iki hafta önce bir Pazar günü olanlara geri döndü.
Piyano dersimden sonra evimin tersi yönüne giden bir trene binmiştim. Banliyödeki aktarma istasyonunda farklı bir hatta geçtim ve ardından o istasyonun önünde otobüse bindim. Tarlaların, evlerin ve fabrikaların bir karışımının bulunduğu hafif eğimli yaylada indim.
Bu durakta üçüncü kez inişimdi.
Oraya ilk gittiğimde mahalleye aşina değildim, ancak gazete ve haftalık dergilerdeki makaleleri birçok kez okuduktan sonra, bulmak için yola çıktığım şirket tarafından finanse edilen apartman kompleksini anında tanıyabildim. . Dört katlı apartman kompleksinin ötesinde, on dört katlı yüksek bir apartman kompleksi yükseliyordu. Ve o kompleksin on üçüncü katında bulunan acil durum merdiveninin tırabzanına yaslanarak yere baktım.
Kendimi zayıf hissettim; Zor nefes alıyordum. Aceleyle merdivenlerden çekildim ve birinci kata dönmek için asansöre bindim. Doğrudan otobüs durağına gittim.
İkinci seferde kendimi biraz daha rahat hissettim. İntihar mektubu benzeri mesajın keçeli kalemle karalandığı sahanlık duvarına ve basamaklı tabure olarak kullanılan yangın söndürücü kutusuna iyice bakabildim. Geri dönerken, gencin gittiği ilkokula uğradım. Ayrıca okula gidip gelme bölgelerinde ve yerel pazarın içinde yürüdüm. Çocuğun görmesi gereken tüm manzaraya o çocuğun kendisiymişim gibi baktım.
İntihar eden genç çocuk beşinci sınıftaydı. Gösterilen resmi neden, öğretmeni tarafından azarlanmış olmasıydı. Gazetelerde, o öğretmenin çocuğu öğretmen odasına nasıl çağırdığına, ancak onu görmeden nasıl önden ayrıldığına ve bir tanıdıkla vakit geçirmek için nasıl gittiğine dair büyük bir makale yayınlandı.
Haftalık dergide genç çocuğun şiirleri ve besteleri yayınlandı. Yaşının ötesinde zeki bir çocuktu. Öğretmeni onu çocuksuz olmakla suçlamıştı. Görünüşe göre genç çocuk, her zaman elinizden gelenin en iyisini yapmaya çabalamanın değerini vaaz eden bir öğretmene karşı “çaba göstermek zaman kaybıdır” tavrı sergilemiştir. Yayınlanan kompozisyonlarda çocuk, "adalet" ve "idealler" gibi şeylerin sadece yetişkinler tarafından verilen sözler olduğunu ve durumun gerçekliğinin yetişkinlerin bile bunlara inanmaması olduğunu yazmıştı.
Yazıyı okuduğumda ben de beşinci sınıftaydım.
Duygularının en azından bir kısmını anladığımı hissettim.
Apartman kompleksine ikinci kez gittiğimde, kompleksin çevresinde dolaşmıştım, bu yüzden çevredeki yollar ve sokak köşelerinin görüntüleri hafızamda kazınmıştı, bu yüzden bu sefer otobüs durağında indiğimde, Birdenbire bir tür acı, tuhaf bir nostaljik duyguya kapıldım. Sanki doğduğum kasabaya geri dönmüş gibiyim.
Ortasında sarı bir bölme çizgisi olan tek yönlü bir yoldur. Dükkanlar her iki tarafta sıralıydı. Çok sayıda boş arsalar vardı, bu yüzden burası bir alışveriş bölgesi değildi, ama o bölge için oldukça hareketli bir yerdi; Tam yaşlanmakta olan bir kır tarzı bakkal gördüğünüzü düşündüğünüzde, yanında yepyeni bir market işareti vardı. Tozlu rüzgar karmakarışık şehir manzarasına doğru esti.
Ana caddeden uzaklaşırsanız, eski bir köy yolu henüz asfaltlanmış gibi görünen dar, dolambaçlı bir beton yol devam ediyordu. Görünüşe göre otobüs durağından yerleşim bölgesine kadar en kısa yol buydu, bu yüzden orada yürüyen pek çok insan görülüyordu. Önümde şort giyen bir ilkokul çocuğu vardı. Altın düğmeli bir ortaokul öğrencisinden de geçtim.
Ortaokul bir devlet okulu olmasına rağmen, okul üniforması bir blazerdi. Şehrin kalbinde, ortaokullarda blazerler yaygındır. Buralarda hem devlet okullarında hem de özel okullarda benzer görünümlü altın düğmeli okul üniformaları vardı.
Konut binasının çok eski olmaması gerekiyordu, ancak duvarlar donuk kül rengindeydi ve çatlak onarımlarının izlerini görebiliyordum. Oluklarda su sızıntısından kalan benekli siyah bir desen vardı.
Asansöre bindim ve on üçüncü kata çıktım. Koridora çıktığımda, yer seviyesinden çok daha güçlü bir rüzgar yanaklarıma çarptı. Mavi gökyüzü önüme yayıldı ve vizyonumu doldurdu. Hafif eğimli tepelerin ötesinde, Tanzawa sıradağları puslu görünüyordu. Ölen çocuk muhtemelen günlerini bu dağlara bakarak yaşadı.
Eşit aralıklarla dizilmiş kapıların önünden geçtim. Kapıların sağında ve solunda küçük bir pencere ve biraz büyük buzlu cam bir pencere vardı. Daireler arasındaki tek fark, bazılarının pencerelerinde klima ünitelerinin görülebilmesi, bazılarının ise görmemesiydi; aksi halde tüm daireler dışarıdan birbirine benziyordu.
Bu genç çocuğun yaşadığı yer değildi; aynı binanın sekizinci katında yaşıyordu. Ailesinin ölümünden kısa bir süre sonra taşındığını okudum. Genç çocuğun babası üniversite mezunu bir iş adamıydı. Annesi yarı zamanlı çalıştı ve ayrıca bir küçük kız kardeşi vardı. Diğerleri gibi bir aileydi.
Koridorun sonunda acil durum merdivenleri vardı. Rüzgar orada fark edilir derecede güçlendi.
İniş duvarının biraz ötesinde durdum.
O duvarda keçeli kalemle çizilmiş kelimeler vardı:
