Lost Game

Rozdział VII

   Po dotarciu do swojej posiadłości dwójka przyjaciół zaczęła poszukiwania. Nie chcieli tracić czasu. Wiedzieli, że Esther jest zdolna do wszystkiego, dlatego musieli się spieszyć. Katherine, być może teraz cierpi, a oni jako jej przyjaciele muszą jej pomóc. Zaczęli od zaklęcia lokalizującego, ale Esther najwidoczniej ich blokowała. Musieli ją odnaleźć i wiedzieli kogo muszą poprosić o pomoc. Po chwili byli już pod posiadłością Mikaelsonów. Kai zapukał w drewnianą powłokę, a Elizabeth była pod wrażeniem, że chłopak potrafi pukać, zważając na to, że do niej wchodził bez uprzedniego pukania w drzwi. Po chwili przed nimi pojawiła się Rebekah, która była zaskoczona widokiem przybyłych gości, zważając na to, że kilka godzin temu, wyszli stąd, nie informując co stało się na górze.

— Co wy tu robicie? — kobieta, nawet nie ukrywała swojego zaskoczenia.

— Musicie nam pomóc. — powiedziała Elizabeth, bliska wybuchu. — Wasza matka porwała Katherine. Z tego co zrozumiałam, Caroline weszła z nią w jakiś układ i coś przeczuwam, że to nie będzie dla was korzystne.

— Wejdźcie, a ja zawołam rodzeństwo. — powiedziała blondwłosa i zaprosiła ich gestem ręki. Dwójka przyjaciół, weszła do salonu. Kai rozsiadł się na kanapie, a Elizabeth krążyła po całym salonie, nie mogąc usiedzieć w miejscu.

— Elizabeth, wszystko w porządku? — obok niej, pojawił się Kol, który widząc, w jakim jest stanie, podszedł i przytulił ją, dając jej poczucie bezpieczeństwa, które teraz cholernie było jej potrzebne.

— Porwała Katherine, ona ją porwała. To wszystko moja wina. — mówiła, jak w amoku.

— Co się stało? — w salonie pojawiła się reszta rodzeństwa. Klaus przez moment spojrzał na Elizabeth, który stała wtulona w Kola, żeby po chwili odwrócić wzrok na osobę siedzącą na kanapie.

— Wasza matka porwała Katherine. Musicie nam pomóc ją odnaleźć. — powiedział Kai, rozglądając się po wszystkich zgromadzonych.

— Musimy? Ty chyba zapominasz z kim rozmawiasz. — warknął Klaus, patrząc na Czarownika.

— Tak, musicie. Bo dla twojej wiadomości Klaus, twoja ukochana, tu mam na myśli Caroline, z nią współpracuję. Więc, jeśli chcesz mieć ją żywą, lepiej nam pomóż. W zamian za pomoc nam, w odnalezieniu waszej matki, ja nie zabiję Caroline za porwanie Katherine. Umowa? — po raz pierwszy zabrała głos trybryda.

— Nie wierzę Ci. — powiedział Klaus, patrząc na czarnowłosą.

— Sam sprawdź, chętnie pokaże Ci moje wspomnienia, sprzed paru godzin. — powiedziała Elizabeth, podchodząc do Klausa i dotykając jego policzka, zaczęła pokazywać mu sytuację z Esther i Caroline.

   Mężczyzna, poczuł przyjemne mrowienie, gdy Elizabeth dotknęła jego policzka, przez moment spojrzał jej w oczy, aby po chwili je zamknąć i pojawić się we wspomnieniach czarnowłosej. Mężczyzna, gdy zobaczył Caroline, która próbowała wgryźć się w szyję czarownika, już wiedział, że Elizabeth ma rację, ale jej dotyk był tak przyjemny, że chciał zobaczyć wspomnienie do końca. Po chwili wspomnienie zniknęło, a zastąpiło je kolejne, tym razem był w nim on. Był to 1200 rok, wtedy też zaczął spotykać się z Elizabeth. Mężczyzna przeskakiwał z wspomnienia, na wspomnienie, aż w końcu natrafił na ich ostatni pocałunek. Wtedy też wymazał jej siebie i swoją rodzinę z pamięci. Mężczyzna poczuł, jak czarnowłosa zabiera rękę z jego policzka. Otworzył oczy i zauważył, że kobieta wpatruje się w niego z delikatnym uśmiechem. To ona to zrobiła, to ona mu pokazała to ostatnie wspomnienie. Klaus uśmiechnął się w jej stronę i odwrócił do swojego rodzeństwa.

— Chyba czas urządzić polowanie na czarownice, moi drodzy. — wszyscy zgromadzeni, zaśmiali się na jego dobór słów, po czym zaczęli przygotowania do odnalezienia matki rodzeństwa Mikaelson. 

***

Przepraszam z góry, że rozdziały są tak krótkie, ale wygodniej mi się pisze takie i dzięki temu nie zapominam połowy tego, co chciałam  w nich zawrzeć. Do zobaczenia w następnym rozdziale. :)