Araları bozuk olan Öztürk ailesi. Süpriz yumurtadan çıkar gibi Öztürk ailesinin içine düşen bir kız.
Bebekleri karışan 2 aile. Çektiği eziyetlerin boşa olduğunu öğrenen bir kız, Öztürk ailesini geri toparlayabilecek mi? Yada yeni ailesine alışabilec...
"Şimdi senin ikizin, kardeşin ve 5 tane abin var. Doğru mu anlamışım?" Buğra'ya bıkkınca kafamı salladım.
Olayların hepsini onlara anlattığımda şok geçirmişlerdi, gerçi hâlâ geçiyorlar.
"10. Soruşun Buğra. Kaç kere evet diyeceğim sana?"
"Polat abinin haberi var mı?" ben onu tamamen unutmuşum ya.
"Hayır yok. Söylemeyi şuanlık düşünmüyorum. Elbet söylerler ona." cümlemi bitirdikten sonra pat diye kapı açıldı. Tabi ben de korktuğum için yataktan yere yapıştım.
" Anaam totişim gittiii. Ambulansı arayııııın. Ölüyoruuuuuum. Totişim beniiiim." ben yerde sızlanırken telefonda ki Buğra ile Burak gülmekle uğraşıyordu.
"Ben burda ölim siz gülün. Asena kim ki zaten? Alın işte küstüm size." telefonu yüzlerine kapattıktan sonra kapıya döndüm. Adını unuttuğum ikiz bana gülüyordu. Hepi topu yataktan düştüm ya.
"Ben burda senin yüzünden acı çekeyim sen gül. Oh ne ala memleket. Nereye gidiyor bu gençlik." kaşlarım çatık ona bakarken birden ciddileşti ve eski soğuk bakan gözleri yerine geldi.
Ne biçim cümle lan bu.
"Yemek hazır seni bekliyoruz." dedikten sonra odadan çıktı.
Bende hala dışarıda giydiğim kıyafetlerle durduğumu fark edince üstümü değiştirmeye gittim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Bana bunu alın yaa)
Pijamalarımı giydikten sonra aşağıya inmeye başladım. Hem evde pijamayla dolaşılır. Evde pantolonla dolaştığımı düşünüyorum da vazgeçtim etmiyorum. Düşüncesi bile kötü.
Neysem.
Evdekileri anlatayım ben size. Adını unuttuğum ikiz ve Yiğit, çakma baba -Üvey babası- gibi bakıyorla. Biyoana ve biyobaba da benim çikolata ve pandaya baktığım gibi bakıyorlar.
Bence çok güzel ifade ettim.
Bu merdivenler de in in bitmiyor. İki spor yapim dedim onu da yapasım kaçtı.
Biyobaba üstümdekine bakıp gülmemeye çalışırken konuşmaya başladı. "Neden asansörle inmedin, klostrofobin mi var kızım?"
"Yok yürümek hoşuma gidiyor." kendime eziyet etmek hoşuma gidiyor diyemedim.
"Kızım istersen seni Uzay ve Yiğit'in gittiği okula yazdıralım."
"Benim için fark etmez. Şey sizden bir şey isteyebilir miyim?" bunu dedikten sonra biyobaba hevesle kafasını salladı. Ama ya ben bu adamı yeriim.
"Tabi kızım isteyebilirsin."
"Eski evimde ki eşyaları aldırabilir misiniz? Okulda bir kaç eşyam var, çantam da arkadaşımda kaldı onları almaya gidebilir miyim? Şey sanırım 2 tane istedim." kafamı elime çevirip elimle oynamaya başladım. Sizde utanınca böyle yapıyor musunuz?
