THE HEARTLESS ANGEL(On Going)

P A R T 1

'Coming home'

"Ayos na ba ang lahat?" Tanong ko sa mga kaibigan ko na busy sa mga phones nila.

"Yep, tayo na lang ang iniintay." Tumango ako kay Deina at pumunta sa kwarto ko.

"Babie's, we need to go." Pag kuha ko ng atensyon ng dalawa.

Nilapitan ko sila at binuhat parehas bago bumaba ng hagdan ay kinuha ko ang last baggage namin sa loob at isinara ang pinto.

"Let's go, the private plane is waiting for us." Tumango lang kami kay mang Ramir na kanang kamay ng Lolo ko.

Lumabas na kami at sumakay na sa van na mag hahatid sa amin sa airport.

"Mommy."

"Why baby?" Nakatulog na sa kandungan ko si Millier dahil na din sa aga ng gising kanina.

"I want namnam."

"Sa akin na muna si Millier, padedein mo muna si Kenjiro. He looks sleepy and hungry too."

Tinanguan ko si Deina at dahan dahan naman niyang kinuha sa kandungan ko si Millier, binalingan ko ng tingin ang isa ko pang anak atsaka siya dinala sa kandungan ko at pinadede, ilang minuto pa lang ay nakatulog na kaagad siya habang dumedede.

Nabitawan na niya ang dede kaya itinago ko na at dahan dahan siyang binuhat dahil nasa airport na kami, kasalukuyan na kaming nasa private plane at natutulog ang dalawa kong anak sa kama na prinovide nila para kung sakaling gusto namin matulog ay pu-p'wede.

Dahil na din mahaba haba pa ang byahe namin ay nilibang ko na lang ang sarili sa pakikipag usap sa mga kaibigan ko o kaya pakikipag laro sa mga anak ko.

Nag iisip na din ako kung ano ang uunahin kong gawin sa oras na makarating na kaming pilipinas, it's been 2 and a half years since i got here. Simula ng pumunta akong U.S ay hindi na ako muling bumalik o dumalaw sa pilipinas, nakikibalita ako pero i already cut my communications with my family in the philippines.

Sila ang dumadalaw sa akin sa loob ng mahigit tatlong taong nakalipas na nasa U.S kami. Kaya suma total ay ngayon na lang ulit ako uuwi ng pilipinas, ang mga kaibigan ko naman ay dumadalaw pero hindi sila nag babalita sa akin ng kahit ano basta't hindi importante.

Sa mahigit tatlong taon kong nasa U.S ay marami akong natutunan at ginawa. Nung nag bubuntis din ako ay tumigil ako sa pag-aaral gayun rin ang mga kaibigan ko.

Nung una'y sabi ko na hindi naman kailangan na huminto dahil kaya ko naman ang sarili ko at ang mga anak ko, pero dahil mapilit sila tumigil din sila sa pag-aaral kagaya ko.

Wala na akong nagawa kung hindi sumang ayon dahil kung pag tatalunan pa namin ang bagay na iyon ay baka mag sumbong sila sa Lolo ko kung nasaan ako.

Hindi din naman nag tagal ay nalaman rin ng Lolo ko na buntis ako kaya ako nasa ibang bansa, in first they were so mad at me for not telling them the truth, but later on they already accepts it and they just supports me from my financial needs.

Some times ay dumadalaw sila sa amin para naman makita nila ang mga apo nila sa tuhod, ika nga ng Lolo ay wala ng magagawa dahil nandiyan na.

Nung nagalit sila ay todo paliwanag ako at tinatanggap ang mga pangaral nila sa akin, besides it's my fault too. Kahit sino naman ay magagalit dahil sa pag bubuntis ko ng maaga at ang mas nakakagalit pa doon ay hindi ko kilala o kakilala man lang ang nakabuntis sa akin, i know na ipinapahanap na ni Lolo kung sino ang nakabuntis sa akin pero sa ngayon ang alam ko ay wala pa din silang lead or clue man lang kung sino 'yon.

Even me doesn't have a clue who's the father of my twins. I was in a hurry that time that i forgot to see his face even in just a second. He's a totally stranger because i don't really know him, and the alchohol didn't really helped because i didn't even remember his face nor the things we did after we got into a room.