Een Nachtmerrie Houffalize!

deel 2

In het bos

'Jongens, we gaan met zijn allen een dropping houden', zegt Frankema. 'Maar nog even de regels uitleggen, voor wie dat nog niet weet. 1: kijk niet om. 2: ren nooit weg. 3: doe wat er gevraagd wordt.'

En de docenten lopen het bos in en de leerlingen hollen erachteraan.

'Niet allemaal achteraan lopen in verband met die gek in het bos', zucht Leeuwerik.

'Ik zie iets met rode ogen', lacht Fabian.

'Loop nou door', gromt Mike.

Ilse loopt op de rode ogen af. 'Hallo, is daar iemand?' vraagt Ilse. Er klinkt alleen gehijg.

'Er is daar helemaal niets te zien', zucht Dave en hij holt naar Antilla.

'Wat een suf gedoe, ik wou dat er iets leuks ging gebeuren', zegt Bobby vermoeid.

'Melanie liep eerst naast mij, maar ze is nu nergens te bekennen', schreeuwt Krista.

'O nee, daar gaan we weer', zucht Astrid.

'Ik zie iets met rode ogen', schrikt Erik.

'Wie ben je en waar heb je Melanie gelaten?' gromt Malou.

'Ze gaat eraan!' hijgt de vent. En de griezel komt tevoorschijn met een mes en een doodsbange Melanie.

De vent pakt zijn glinsterende mes uit zijn jas en houdt het bij Melanie haar buik.

'Laat haar los', schreeuwt Myriam.

'Goed, jij je zin', lacht de vent en hij duwt Melanie weg.

Melanie valt op de grond en bezeert haar been.

'Niemand rent weg', snauwt Helmus.

De griezel pakt zijn mes en komt boven Melanie staan en steekt haar twee keer neer.

Melanie geeft een kreunend geluid van de pijn en zakt in elkaar. Ineens gaat er een telefoon.

De vent schrikt en maakt dat hij wegkomt. Meneer Wijnsma tilt Melanie voorzichtig op.

'Iedereen volgt de rest naar het kamp terug', zucht Leeuwerik. 'En leg een tafel voor haar neer!'

Melanie wordt op een tafel gelegd en bibbert heen en weer. Wijnsma zucht diep.

Een paar meiden komen naast meneer Wijnsma zitten en kijken hem droevig aan.

'Je kunt beter niet gaan kijken als je een zwakke maag hebt', kucht Wijnsma.

'Haar buik is open gesneden, ik kan haar longen zien zitten', rilt Leonie.

'Gaat ze het halen?' zucht José bang.

'Ik denk van niet', slikt Wijnsma.

'Allemaal mijn schuld, had ik haar maar niet bang moeten maken', huilt José.

'José, wacht heel even', zucht Chanel. Maar José holt al terug naar haar blokhut.

'Wijnsma ...' hakkelt Melanie nog. 'Wijnsma, vind de dader voordat hij ...' fluistert Melanie.

Meer zegt Melanie niet meer en ze sluit haar ogen langzaam.

'Ze is dood ...' huilt Wijnsma het uit en hij valt op de grond in tranen!

'Wie is er overleden?' zucht meneer Helmus.

'Melanie heeft het niet overleefd', snikt Wijnsma.

'We moeten haar maar gaan begraven', zegt mevrouw Leeuwerik, die eraan komt.

Ineens komt Erik eraan gerend. 'Carla is flauw gevallen, ze komt niet meer bij.'

Alle docenten hollen naar Carla toe en kijken wat er aan de hand is. Ze ademt niet meer!

'Dus is ze zonet overleden door een hartaanval?' zucht Wijnsma. 'Goed, nog een dode erbij.'

'Nu hebben we twee begrafenissen', zucht Vanja. 'Moet ik wat gaan regelen?'

'Vanja, regel jij maar een goede plek om hen te begraven', bibbert Wijnsma.

En Vanja loopt uit eerbied heel langzaam weg en hij probeert niet te gaan huilen.

Er is een langzame stoet boven op de berg naast het kamp. Iedereen snikt langzaam.

De kampbegeleiders leggen Carla en Melanie in een groot gat in de grond.

'Iedereen die nog een blik wil werpen op de leerlingen, mag het nog doen', zucht Frankema.

De leerlingen kijken met z'n allen nog even en lopen gauw naar beneden!

En ze gooien het graf dicht en de docenten lopen ook achter de kinderen aan.

'Door mij is Melanie dood', gromt José en ze loopt boos langs alle leerlingen.

'Wat heeft José?' zucht Niels.

'Ik heb geen idee', grijnst Robert.

'Ik weet dat boos is', zegt Mark.

'Dat is ook logisch, ze liep woedend weg', zegt Michal vermoeid. En ze lopen weer verder.

'Waarom gebeurt er zo veel narigheid?' zucht Gert-Jan.

'Geen idee', zucht Emil verbaasd.