Last Piece

Γράμμα I : Teenage Fantasy

When we are young we all want someone who we think is the one
Just to fit in
There's no need to rush, take your time, life's a big old ride
Sit back and enjoy the vibe

Jorja Smith - Teenage Fantasy

Ήσουν αυτή η πρώτη καψούρα, που είναι όλα αθώα και τα κάνεις όλα λάθος και τα σκέφτεσαι μετά από χρόνια και γελάς.

Ή βασικά έτσι υποτίθεται ότι θα ήταν τα πράγματα.
Εμείς όμως, κάπου το χάσαμε. Από την αρχή κιόλας μην σου πω.

Εγώ ήμουν μικρή, αθώα και αφελής, μόνο 13.
Εσύ... Εσύ βασικά δεν ξέρω.

Πέρασαν τόσα χρόνια και πέρα από τον χαρακτηρισμό του ηλίθιου δεν βρίσκω κάποιον άλλο να σου προσάψω.

Βλέπεις εγώ τότε δεν είχα κανένα ενδιαφέρον για έρωτες, αλλά όλοι γύρω μου μόνο με αυτό έδειχναν να ασχολούνται, οπότε θεώρησα ότι έπρεπε και εγώ με την σειρά μου να βρω κάποιον.

Θυμάμαι σου έστελνα κάθε μέρα. Σε ησυχία δεν σε είχα αφήσει. Θεέ μου πόσο ενοχλητική ήμουν.
Έδειχνα ξεκάθαρα το ενδιαφέρον που νόμιζα ότι είχα.
Για εσένα δεν ήμουν τίποτα παραπάνω από ένα νιάνιαρο κοριτσάκι που σου τα έπρηζε.

Μου απαντούσες όμως. Δεν καταλαβαίνω ακόμα το γιατί.
Και μην μου πεις από ευγένεια, γιατί άλλο μια στο τόσο και άλλο καθημερινά για πόσο; 1μησι; 2 χρόνια;

Εγώ πέρα από το σχολείο ζωή δεν είχα -και ήμουν και χαζή- οπότε επέμενα. 
Εσύ όμως τι φάση; 

Μετά από 1μησι 2 χρόνια λοιπόν, ας υποθέσουμε ότι έβαλα λίγο μυαλό ή απλά βαρέθηκα και σταμάτησα να σε ενοχλώ.

Ωστόσο, πέρασαν λίγοι μήνες και έκανες μόνος σου την εμφάνιση σου στα μηνύματα μου.
Και να φανταστείς είχες βρει και γκόμενα τότε.
Πραγματικά δεν νομίζω να καταλάβω ποτέ τι σου συνέβαινε, τι είχες στο μυαλό σου.

Δεν θα τα πολυλογώ. Οι συζητήσεις μας ήταν ξεκάθαρα διαφορετικές.

Εσύ μου την έπεφτες χωρίς ντροπή και εγώ το έπαιζα μοιραία.
Και ένας τυφλός μπορούσε να δει πόσο άπειρη ήμουν, εσύ όμως δεν έπαιρνες χαμπάρι.

Ηλίθιος.

Ήταν τόσο αστείο το πως μιλούσαμε στα μηνύματα αλλά δεν λέγαμε ούτε ένα απλό γεια από κοντά. Ντρεπόμουν ακόμα και κάτι τόσο απλό. Αλλά ναι εσύ με περνούσες για έμπειρη.

Ηλίθιος.

Οι μήνες πέρασαν και φτάσαμε στον Ιανουάριο.

Εσύ χώρισες, εγώ είχα την προσοχή σου και δεν άργησε να έρθει η στιγμή που βρεθήκαμε οι δυο μας.

Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες θα πω μόνο ότι ήταν τραυματική εμπειρία και σε σιχάθηκα με όλη την σημασία της λέξης.

Λίγο η πίεση που μου άσκησες, λίγο η εικόνα που δημιουργήθηκε για το προσωπό μου εξαιτίας σου, λίγο η αναισθήσια σου, λίγο οι φίλοι μου που δεν έκαναν παρέα με πουτάνες, λίγο οι άσχετοι που νόμιζαν πως με ήξεραν.
Οι φήμες για το πρόσωπο μου δεν άργησαν να αρχίσουν να οργιάζουν.

Και έχω και εγώ τα όρια μου.

Δεν άργησα να μισήσω τον εαυτό μου. Οι εφιάλτες μέρα με την μέρα αυξάνονταν και ο φόβος μου να πατήσω το πόδι μου έξω από το σπίτι φούντωνε, σύντομα βέβαια δεν άντεχα να μείνω ούτε εκεί μέσα.
Δεν με χωρούσε ο τόπος.
Καταθλιπτική με αγχώδη διαταραχή ήταν η διάγνωση της ψυχιάτρου -που επισκέφθηκα 2 χρόνια μετά. Γαμημένο τραύμα λέω εγώ.

Και προφανώς και μιλούσαν μόνο για εμένα και δεν είπαν κουβέντα για εσένα.

Δεν νομίζω ότι θα το κατανοήσω ποτέ μου αυτό.

Μου είχες απολογηθεί για το πως εξελίχθηκαν τα πράγματα αλλά όχι για αυτό που έκανες εσύ.
Πήγα να πιστέψω για ένα λεπτό ότι όντως δεν είχες κακές προθέσεις, μα τα διέλυσες όλα από μόνος σου, όταν μου είπες ότι αν ήθελες να μου κάνεις κακό υπήρχε άλλος τρόπος.
Ήσουν τόσο ηλίθιος που αμφιβάλω αν αντιλήφθηκες τι ξεστόμισες.
Ήταν απειλή αυτό; Προειδοποίηση; Μπορεί και τίποτα από τα δύο αλλά σίγουρα σε έκανε να δείχνεις μαλάκας.

Ακόμα γελάω με το θράσσος σου. Προσπαθούσες μετά τα όσα έγιναν να με πλησιάσεις.
Καλά σε λέω ηλίθιο.
Και ο μόνος τρόπος, για να σταματήσεις ήταν να σε μπλοκάρω από παντού.

Ευχαριστώ δεν θα σου πω αλλά χάρης στην κατάσταση στην οποία με έβαλες είδα καθαρά τι ανθρώπους είχα γύρω μου.
Και πόσο κακές προθέσεις έχει κόσμος που δεν σε γνωρίζει καν.

Ήμουν αφελής αλλά έμαθα.

Οι μήνες πέρασαν, εξαφανίστηκες - ευτυχώς - για τα καλά από την ζωή μου και εγώ κατάφερα να βρω ανθρώπους που ήθελαν το καλό μου και με βοήθησαν να πατήσω πάλι στα πόδια μου.

Και κάπου εδώ θα σου πω ότι είσαι τόσο ασήμαντος και δεν σου άξιζε ούτε το ένα δέκατο της προσοχής μου.

Ακόμα και το τραγούδι δεν είναι καν αφιερωμένο σε εσένα αλλά στον τότε εαυτό μου.

Έχουν περάσει 6 χρόνια.
Δεν ξέρω καν αν ζεις. 

Όχι πως με ενδιαφέρει κιόλας.