Last Piece

Γράμμα VIII - Lunchbox Friends

I want someone who understands
Come to my house, let's die together

Melanie Martinez - Lunchbox Friends

Λίγες μέρες πριν γίνω ενός χρόνου γεννήθηκες.
Κι από εκείνη την ημέρα σε είχα πάντα δίπλα μου.

Υπήρχε ένα διάστημα πολλών χρόνων που σπάνια εμφανιζόταν η μία στην ζωή της άλλης.

Αλλά μόλις έπιασαν τα δύσκολα, τότε που εγώ ήμουν 15 και τους έχασα όλους και εσύ 14 και τόσο αθώα, γίναμε ένα.

Ό,τι ήταν δικό σου ήταν δικό μου.
Ό,τι ήταν δικό μου ήταν δικό σου.

Και δόξα το Θεό είχαμε διαφορετικές προτιμήσεις στα αγόρια και δεν βιώσαμε την ξεφτίλα να τσακωθούμε για δυό αρχίδια.

Θυμάμαι που πίστευες ότι δεν υπήρχε γυρισμός, ότι θα είμαστε για πάντα έτσι.

Μα εγώ ήξερα καλύτερα.
Είχα μάθει να περιμένω το χειρότερο.

Και σήμερα μιλάμε ακόμα. Αλλά δεν είσαι εδώ.
Και σου έδωσα τον χρόνο σου να εξαφανιστείς, όπως ήθελες μα επέστρεψες.

Γιατί;

Υποθέτω απλά σου έγινα συνήθεια.
Δεν μπορώ να δώσω άλλη εξήγηση.

Πριν 6 χρόνια λοιπόν γίναμε ένα.
Ο κόσμος νόμιζε ότι είχαμε κάποια συγγένεια και δεν τους διαψευαμε ποτέ γιατί και εμείς έτσι νιώθαμε.
Ήμασταν αδερφές. Νιώθαμε σαν αδερφές.
Δεν ήταν λίγες οι φορές που είπες "η μαμά μας" αναφερόμενη στην μητέρα μου.

Τα πάντα είχαν ένα "μας" να τα διακοσμεί στο τέλος.

Και έβγαινε από τα χείλη σου τόσο αυθόρμητα, τόσο αβίαστα, τόσο σωστά.

Όλοι μιλούσαν για αδερφές ψυχές. Για το άλλο τους μισό.
Με ρωτούσαν αν πιστεύω σε αυτά.

Και τότε πίστευα.
Αλλά όχι με την ρομαντική έννοια.

Θεωρούσα εσένα το άλλο μου μισό.
Όχι γιατί με συμπλήρωνες απαραίτητα.
Αλλά γιατί ένιωθα ό,τι ένιωθες -και το αντίστροφο.

Ήξερα κάθε λεπτομέρεια της ζωής σου και εσύ της δικής μου.
Δεν ήμασταν απλά θεατές η μία στην ζωή της άλλης.

Και όλες εκείνες οι αναπαραστάσεις που κάναμε τα χαράματα, γιατί δεν ξέραμε με λόγια να περιγράψουμε τις καταστάσεις που βιώναμε. Δεν ήταν τυχαίο το ότι καμία από τις δυο μας δεν επέλεξε την θεωρητική κατεύθυνση.

Και όλα τα σχέδια που κάναμε για όταν επιτέλους θα είχε η καθεμία δικό της σπίτι.
Όχι, δεν θα συγκατοικούσαμε.
Όχι, γιατί δεν θα λειτουργούσε αυτό ή γιατί δεν θέλαμε.
Αλλά για να έχουμε δυο σπίτια φυσικά.

Και σε θυμάμαι να ενθουσιάζεσαι με τα φιλιά που μου χάριζαν περισσότερο από εμένα την ίδια που τα δεχόμουν.

Και θυμάμαι να ζητάω την άδεια σου να βρίσω και να πλακώσω όποιον σε πείραζε.

Ποτέ δεν μου την έδωσες.

Λάτρευα τα πάντα σε εσένα.
Εκτός από ένα πράγμα.

Την παράδοση σου κάθε χρόνο να βρίσκεις μια φίλη. Μια φίλη που δεν εκτιμούσες πραγματικά ούτε εκείνη εσένα.
Μα παρόλα αυτά για κάποιο λόγο τις έβαζες πάντα πάνω από εμένα.

Και εγώ το δεχόμουν.
Μου αρκούσε που σε είχα στην ζωή μου.
Κι ας με αγνοούσες κάποιες φορές.

Όλες αυτές οι φιλίες σου έληγαν στον έναν χρόνο.
Και πάντα με δράματα.
Και εγώ ήμουν εκεί κάθε φορά να ακούω την ίδια ιστορία με διαφορετική πρωταγωνίστρια.
Και πάντα αγνοούσες τις συμβουλές μου.

Αλλά δεν έχω παράπονο δεν βαριόμασταν ποτέ.

Και όλα εκείνα τα μεθύσια.
Κοιμόμουν σπίτι σου πάντα μετά τις εξόδους μας.
Με έπιανε εύκολα το άτιμο.
Και η μάνα μου θα ήταν απασχολημένη να με βρίζει, ενώ εγώ θα χρειαζόμουν δύο χέρια να κρατάνε τα μαλλιά μου όσο αδειάζω το περιεχόμενο του στομαχιού μου.
Και εσύ ήσουν αυτά τα δυο χέρια.

Κι εγώ ήμουν αυτή η αγκαλιά που χρειαζόσουν, για να κοιμηθείς.
Δεν μ'αρέσει να μοιράζομαι το κρεβάτι μου. Πόσο μάλλον να με αγγίζουν, ενώ κοιμάμαι.

Μα εσύ ήσουν εγώ και εγώ ήμουν εσύ.
Δεν καταλάβαινα διαφορά.

Ήρθε η μέρα όμως,που έφυγες να σπουδάσεις.
Και θα ήσουν 5 ώρες μακριά μου.

Ωστόσο, δεν ήταν η απόσταση που μας έφθαρε.
Αλλά εσύ.

Γιατί εσύ μια μέρα σταμάτησες, να μου ανοίγεσαι.
Σταμάτησες να κάνεις αναπαραστάσεις.
Σταμάτησες να με καλείς σπίτι σου, όταν βρισκόμασταν στην πόλη μας.

Οι συζητήσεις μας είναι πλέον μονολεκτικές.
Και το ενδιαφέρον σου για την ζωή μου ανύπαρκτο.

Και το χειρότερο είναι ότι αυτό έγινε χωρίς λόγο και αιτία.

Σταμάτησα μια μέρα να σου στέλνω.
Σου έδωσα το περιθώριο να φύγεις.
Γιατί αυτό ήθελες. Ακόμα και ένας τυφλός το έβλεπε.

Εσύ για κάποιο λόγο με θυμήθηκες λίγες μέρες μετά.
Διάλογοι χωρίς νόημα, χωρίς συναίσθημα.
Με όριο λέξεων σε κάθε μήνυμα τις 3.

Και μέχρι και σήμερα μιλάμε.

Αλλά δεν είσαι εδώ.