Sessiz

Karantinadan Sonra

Bu hastalık yüzünden aylarca evde kapalı kalmış, görüşememiştik. Karantina süreci ikimiz için de çok zor olmuştu. Düşünmekten kafayı yemiştik. Kendimizle baş başa kalmak her ne kadar korkunç gelse de belki de bizim için dönüm noktasıydı. İnsan çoğu zaman kendini dinlemeye fırsat bulamayacağını zanneder. Bu bizim için büyük bir fırsattı ve iyi değerlendirmiştik.
Ben hayatımla ilgili önemli bir seçim yapmak üzereydim. En büyük destekçim sen olmuştun. Kendim için bir şeyler yapmam gerektiğini anlatmıştın bana, güç vermiştin.
Bu seçimimden sonra bana yanımda olduğunu hissettiren çok az kişi vardı. Biri sendin. Ne kadar teşekkür etsem az.
Karantinadan sonraki ilk buluşmamızı hatırlıyor musun? Çok zor olmuştu. "Bu senin zafer günün." demiştin. Gözlerimiz dolu doluydu; kırgın, bir o kadar da mutluyduk o gün.
Bütün bu süreçte çok ağlamıştım, kendimi bırakmıştım ama şimdi dönüp baktığım zaman hepsini güzel hatırlıyorum, sayende. Eminim o anları anımsadığında senin yüzünde de küçük, acı bir tebessüm beliriyordur. O tebessümün gizlediklerini başkaları göremeyecek belki ama ben onun altında bir ömür yattığını biliyorum. Şu anki her başarımızı o anlara borçluyuz.