İçimdeki Canavar suskun; sanki biraz ağlamış. Gözyaşları kalbimi ıslatmış. Biraz da boyu mu kısalmış? Galiba zamanda yolculuk yapmış. Ne oldu, ne bu halin? Nerede o aksiliğin, ya da muzipliğin? "Hatırla" diyor bana titreyen sesiyle. "Sen hiç benim kadar küçük oldun mu?". Şimdi evimin önünde, bisikletimin üstündeyim. Belki de taşlardan yaptığımız küçük kalemizin içindeyim. Bazen ekran başında oyunda, bazen kamera karşısında sahnedeyim. Şimdi ise uzaklardayım, yolun daha çok başında. Bazen kuşlarla uçuyorum, bazen yürüyerek dünyayı dolaşıyorum; ama annem eve çağırdığında, yine kendim oluyorum. Minik ellerim, çokbilmiş gözlerim; kocaman kalbimle ayna karşısında dikiliyorum. Aynanın diğer tarafında bir kadın, elleri hala minik; gözleri pek bir yorgun. Kalbi kocaman, ama çok parlamıyor sanki. Gözlerimi kamaştırmıyor; beni heyecanlandırmıyor. Ellerimi uzatıyor, gözyaşlarını siliyorum. Ağlama, ışık orada işte. Gül, eğlen, şarkı söyle. Büyümüş de küçülmüş, beni teselli ediyor. Gözlerindeki ışık kalbimi aydınlatıyor. Biraz sonra koşup oynamaya gidiyor. Şimdi odamda, ekran karşısındayım. Belki de hayal bulutlarında uykudayım. Bazen küçük bahçemde, bazen soyut sahnemde... Şimdi uzaklardayım, yolun biraz ilerisinde. Hala yürüyorum, yürüyorum, yürüyorum...
