Şimdi uzaklardayım... hem evimden hem kendimden. Birkaç ay önce 23'üme bastım, ama o sayıya hala çok uzağım. Benliğim isyan ediyor: Bir yanım "umut!" diye bağırırken, bir yanım içini çeke çeke ağlıyor. Upuzun bir yol var önümde. İlk adımı atacak oluyorum, fakat kaybolmaktan korkuyorum. İçimdeki Canavar sessiz. Kafası karışmış, pek bir suskun. Bir yandan "adım at" diyor, bir yandan "sen yapamazsın" diye bağırıyor. Sözde hayatımın baharındayım; gencim, güzelim ve pervasızım. İnsanlar böyle düşünüyor, ama kimse gerçeği dile getirmiyor; artık pazardaki meyveler bile eskisi gibi renkli durmuyor. Hayallerim... Hayallerim vardı benim. 23'üme geldiğimde olmak istediğim bir ben, her gün coşkuyla yapacağım bir iş ve her bir sonraki için daha da heyecanlanacağım seyahatler... İçimdeki Canavar bana bakıyor. Önce küçümseyici bir bakış atıyor, sonra içi boş ceplerini karıştırıyor. Dillendirmiyor, ama söylemesine gerek de kalmıyor. Kaçmak istiyor; kaçmak istiyorum. Cebim boş olsa da kendimi yollara atmak istiyorum. Denizin kokusunu içime çekmek, yabancı gün doğumlarını ve meteor yağmurlarını seyrederken uyuyakalmak; asla uyumayan şehirlerde dans etmek ve yağmurlu bir günde, elimde kahvemle kitap okumak istiyorum. Şimdi uzaklardayım... hem hayallerime hem kendi gerçeğime. Umut ediyorum ve sadece bekliyorum.
