Beyaz, pembe, mor; bazen sarı, ya da kırmızı.. Göğün denizi mavi, doğa ana yemyeşil, ağaçlar süslenmiş. Saçlarına rengarenk yıldızlar serpiştirmiş. "Yıldız değil, çiçek onlar" diyor İçimdeki Canavar. Sen ne anlarsın, yeryüzünün yıldızları onlar. Bir güneş, bir umut; sıcacık olmuş çimen ve pofuduk bulut. İçine çek havayı; ama dikkat et soluma şehrin dumanını. Bekle, sabret birazcık daha; kulağını yasla bereketli toprağa. Duyabiliyor musun doğanın kalbini? Capcanlı, kıpır kıpır; sokağa çıkmayı bekleyen çocuk gibi sabırsız, doğum yapmayı bekleyen kadın kadar heyecanlı. İçimdeki Canavar huzurlu. Biraz yorulmuş ama yine de mutlu. Gözleri semada, elleri toprakta; kalbinde bir ışık, bekliyor umutla. "Ne olacak şimdi? Nereye gidiyoruz bundan sonra?", bugün yeni hayatının ilk günü, haydi güneşi selamla. Bırak ne derlerse desinler, sen yeniden kalk; gül ve hatta ağla. Çok geç kaldın, diyecek içindeki Canavar. Sen yapamazsın, bırak başkaları yapsın. Söyle ona, çenesini kapatsın. Dimdik ayakta dururken ve yıldızları koklarken, hatırlat hep kendine: Hiçbir şey için geç değil, henüz hayatın bitmiş değil.
