Hatırladın mı beni, diye soracaktım önümdeki adama, ama gözleri çoktan unutmuş gibiydi.
Zaten bu kadını hatırlamamak elde mi, gözleri bile insana, 'Beni unutmayın,' diyordu.
Vsoo ∞
smut⩩
[blackpink♥︎bts]
[redvelvet♥︎bts]
[mamamoo♥︎bts]
21.04.2021 ba...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Chapter 25
Jisoo
Beynimi sömüren bir ses.
Tahmin ediyorum da şey sesi... hayır, tahmin edemiyorum, çünkü uyuyorum.
Gözlerimi zar zor açıp yüzüme, hoşnut olmayan bir ifade takındım. Üzerimdeki ağırlık kıpırdanmamakta, hatta uyanmamakta kararlıydı.
Gözlerim kayıp sehpayı buldu. Bulanık olan bakış açım yavaşça ve çok süratle netleşti. Telefonum çalıyordu. Telefonun sesi beynimi çatlatıyordu resmen.
Elimi Taehyung'un sırtından çekip sehpaya bastırdım. Elimin, bir süre sehpada telefonumu bulma serüveninden sonra, sonunda telefon parmaklarıma gelmişti. Ama o da ne? Telefon kapandı. Oflamaya hazırlanacakken telefonun yeniden varlığını belli etti, yine çalıyordu.
Telefonu elime alıp ekrana kısık gözlerle baktım, arayan teyzemdi. Teyze dediğime bakmayın, aslında otuz iki yaşında genç bir kadın. Dedem ve anneannemin işleri işte.
Telefonu açıp kulağıma yaklaştırdığımda teyzemin ağlamaya yakın sesini duydum. "Jisoo," dedi titreyen sesiyle.
"Efendim, teyze?" Şaşkındım.
Taehyung ise yeni, yeni uyanıp gözünü ovuyordu.
"Jisoo, deden..." Cümleyi devam edememişti.
Zaten aklım iyi değildi, bir de üzerimde kıpırdanıp duran adam beni geriyordu.
"Deden iyi değil," dedi teyzem ve ağladı. Kendini zaten zar zor tutmuştu, şimdi rahatça ağlayabilirdi.
Kaşlarım çatılmaya başladı. Kadının kurduğu cümleyi bir kaç kez beynimde taradım. Öyle mi demişti sahiden? Dedem iyi değil miydi?
"Teyze, ben geliyorum." Bir nefese söylemiştim. "Merak etme orada olacağım."
Teyzem zaten daha fazla konuşamayıp kapatmıştı. Telefonu sehpaya koyduğumda bedenime yayılan rahatsızlık kalbimin ritmine de etki etmişti.
Az önceki konuşmamıza az çok kulak misafiri olan Taehyung ayağa kalkmıştı. Zaten pantolonu üzerindeydi. Sanırım dün gece bir yerlere fırlattığı gömleğini armaya koyulmuştu.
Doğrulup battaniyeyi boğazıma kadar çektim. Endişeli gözlerime sadece bir noktayı izliyordum: kanepenin kolunu.
Taehyung'un sesi gözlerimi odak noktamdan sürükledi. Gözlerim adamla buluştuğunda tek kaşını kaldırıp bana baktığını fark ettim. Gömleğini bir yerlerden bulmuş olmalıydı ki kollarını geçiriyordu. "Sorun nedir?"
