Yakamoz

ilk karşılaşma

     Deniz yıllar peşinde olduğu şeye ulaşmıştı sonunda. Deniz elinde bavul kapının önünde dikiliyordu nihayet. Deniz heyecanla kapıyı tıkladı.Kapı açılmadı birkez daha tıkladı.Kapıyı yemyeşil,zümrüt gibi gözleri olan,upuzun saçlı,yaşlı ama o yaşlılık daha da güzelleştirmiş,yüzündeki çizgiler onca acının izlerini taşıdıgını belli eden kadın açtı.Deniz biraz şaşırmış ne diyeceğini bilemeyerek:

-"Merhaba b-ben Ayşe Hanımla görüşecektim."diyebildi.Kadın:

-"Buyrun Ayşe benim. Birşey mi istemiştiniz?"diye sordu.

     Deniz artık yolun sonuna gelmiş, annesini bulmuş ve karşısında duruyordu.Bi anda Deniz'in gözlerinden yaşlar süzülüvermişti.Ayşe Hanım ne olduğunu anlayamadan Deniz'in ağlayışına dayanamamış kolundan tutup,evlerinin önünde ki ranzaya oturtmuştu.Deniz biraz kendine geldigin Ayşe Hanıma herşeyi anlattı.Bırakıldığı yurtta onun adresinin verildiğini,yıllardır onu aradığını anlattı.Kadının gözyaşları sel olup aktı,Deniz'e sımsıkı sarılıp "oğlum,yavrum.. Birgün beni bulacağını biliyordum "deyip ağlıyordu.Denizle bi süre öyle kaldıktan sonra kadın Deniz'i içeriye aldı.

      Deniz yıllardır aklında ki soruyu soracağını hayal etmişti ki nihayet tam sırasıydı." Neden beni kimsesiz bırakıp gittiniz ?" .Deniz aile özlemiyle yanıp tutuşsa da bunu sormak zorundaydı ve sormuştu da.

      Kadın çok uzaklara dalıp gitti.Oturup Deniz'e herşeyi en baştan anlatmaya başladı.Kadın kocası(Denizin gerçek babası) bi alkolikti.Kadın o günleri anlattıkca sanki tekrar tekrar yaşıyomuşcasına acı çektigi çok belliydi.Kadın;

-"Oğlum baban alkolikti.Evlenmeden önce bilmiyordum.Ona çok güvenmiştim.Evlendikten sonra hergün dayak,işkence.Beni zorla para kazanayım diye pavyonlar da çalıştırmaya başlamıştı.Bu sırada hamile kaldığımı ögrendim.Seni bunların ortasına atamazdım. Mecbur kaldım.Pavyonlarda her gün namusumu korumak için cebelleşirken,o laf atan adamları duymamazlıktan gelirken seni bu hayata getiremezdim.Aldırmak istedim ama elde yok avuçta yok aldıramadım.Ya da kıyamadım. Sen doğdugunda baban kapı dısarı attı beni dışarıya daha kucagımda 2haftalık bile değildin.Param yok,kendim beslenemiyorum sütüm yok.Senin bi suçun yoktu,bunları yaşamaya hakkin yoktu.Seni yurdun kapısına bırakıp gittim.Gel zaman git zaman ugraşırken baban gene birgün içkiliyken arabayla kaza yaptı.O kazada kaybettik.Çalışıp daha iyi hayat şartları yaratcağım zaman seni de yanıma alacaktım fakat olmadı.Seni bana vermediler.Bu şartlar da devletin çocugumu bana vermiyeceklerini söylediler..."

       Deniz bunca şey yaşamasına rağmen anlaşlı bi çocuktu.Annesinin ne kadar acı çektiğini anlayabiliyordu.Annesi devam etti.

-"Böyle işte oğlum affet beni 2 yıl önce bu baba gadigarı ev kaldı.Buraya yerleştik."

       Deniz'in yıllar sonra ilk defa huzurla uyuyacaktı.Annesini bulmuş,hayata umutla bakabilecekti.

      O gün geç saate kadar annesiyle oturup hasret giderdiler.Deniz küçük birde kız kardeşinin olduğunu öğrendi. Kardeşi lise 1 öğrencisi,adı Ceylandı.

     Ceylan herşeyi biliyordu.Annesine arkadaş olmuş,bütün derdine ortak olmuştu.Deniz'in gözlerinin içi parlıyordu Aslı dan sonra ilk kez...

        Beraber uyudular o gece hep birlikte.Annesi ona bakıp sürekli şükrediyordu.Deniz o gece hiç uyuyamadı,annesi ve kardeşini seyretti uzun uzun.

       Sabah annesi kalkmış, kahvaltıyı hazırlamıştı.Evin içi sıcacık,huzur doluydu.Annesi Deniz'i ve Ceylan'ı öperek uyandırdı.Hep beraber kahvaltılarını yaptılar.Ceylan şehir içinde ki sağlık meslek lisesinde okuyordu.Ceylan okul için hazırlanip abisinin yanına gelip,ona sımsıkı sarılıp öptü.Abisine:

-"iyi ki buldun bizg abi iyi ki"dedi.Deniz kardeşine sarılıp onu hiç bırakmıyacağını söyledi.

     Ceylan okula gidince annesiyle yalnız kalan Deniz hala rüyada olduğunu düşünüyordu. Annesi:

-"Oğlum seni artık bi yere bırakmam bizimle burda hep beraber yasar gideriz"dedi.Deniz de burayı sevmişti.Kücük bi tebessümle annesinin ellerini avuçlarının içine aldı..

-"Sizi bulmuşum bırakırmıyım hiç güzel annem..."