When two broken hearts become one

CHAPTER FOURTEEN - The Sad Part

LEVI P.O.V

30 minutes..

45 minutes...

1 hour....

1 1/2 hour.....

2 hours......

I saw a guy and a girl walking,entwined hands, and madly inlove with each others.

I saw a mother and her daughter strolling through this school and enjoying their moments.

I saw a boy running with his dog as if he doesn't have any problems in this world.

2 1/2 hours...

Nagsisimula ng lumubog ang araw.

Malapit na nga yatang mabutas tong inuupuan ko.

3 hours.....

Nauubos na yung mga taong dumadaan, pero wala pa rin.

3 1/2 hours.....

"Babalik ako."

Sabi ni Denver babalik sya.. pero teka ? Bakit ba ako naniwala sa kanya ? Ano bang meron saming dalawa ? Wala naman diba ? Tapos nandito ako....naghihintay na naman... sa wala.

4 hours... almost for hours na akong naghihintay. Madilim na, tumingala ako sa langit. Buti pa yung buwan may kasama, andaming stars. Siguro ansaya nya ? Hindi tulad ko... nag-iisa.

Tama na nga ! Ayoko na ng ganto. Tumayo na ako at nagsimulang maglakad.

*lakad*lakad*lakad*

Tapos may nadidinig akong footsteps.

Akala ko ako nalang ang nandito, meron pa palang iba hahaha.

Wait... t-teka.... nag-uumpisa na akong mangatog dahil sa naiisip ko..

"Sa tuwing sumasapit ang gabi, dito raw sa school natin. Sa may corridor ay may naglalakad na isang babaeng nakasuot ng puti na may bahid ng duho,mahaba ang buhok,nakayapak lang, malalim ang mata at... puro dugo ang mukha.", biglang nag-echo sa utak ko yung kwento ng mga babaeng chikadora sa school namin. Huhuhu ! Wag naman sana !

Pero hindi kaya....mu....m-multo yun?????

*footsteps*footsteps*

Palapit na nang palapit. Pinagdikit ko nalang yung kamay ko na parang nagdadasal tapos ipinikit ko ng mariin ang mga mata ko.

Nararamdaman kong unti-unti ng nababasa yung pisngi ko....ang weak ko....naiiyak na ako. T_T huhuhuhu !

*footsteps*footsteps*

Nagtaasan lahat ng balahibo ko noong timigil yung naglalakad at... a-at.....kinalabit ako !!!!!!!

T__T

Huhuhuhuhu.

Nag-uumpisa na akong umiyak !!!

"Miss?", that voice. Mas lalong lumalakas yung iyak ko ng harapin ko sya.

Kahit madilim alam kong sya yun.

"D-denver?",mahinang sabi ko.

At saka ako napahagulgol.

"Wait ? Bakit ?",tanong nya sa boses na halong may pagkabigla.

"Bakit ?!",sabi ko sa isang mataas na boses.

Lalo syang nabigla.

"Sabi mo babalik ka. Hinintay kita ng almost 3 1/2 hours ! Pero di ka dumating !! Para akong ewang nakaupo dun. May mga taong pumasok school, tapos nung uwian na nila. Nakaupo pa rin ako sa bench na yon ! Buti nga hindi yun nabutas eh. Kung hindi magbabayad pa ko -_-" Tapos para kang timang na naglalakad jan ! Akala ko kung anonh nilalang ka na ! Nakakainis ka Denver !",sabi ko.

"Marie....sorry",he said sencerely.

Nagulat ako. Ano na naman ba yung pinagsasasabi ko ? Mali.... mali toh ! Levi Marie ! Ang tanga mo talaga !!!! Grrrrrrr .

"No. Kasalanan ko. Sorry.",sabi ko sa kanya at saka ako ngumiti. At naglakad na palayo sa kanya.

"Marie ! Sandali !",sabi nya at saka hinawakan ang braso ko.

"Bakit?",tanong ko at saka ako ngumiti ng pilit.

"Im really sorry.",he said as he hugged me.

Tinulak ko sya.

"Wala ka namang dapat ikasorry eh. At saka ano ba ? Wala naman ding meron satin kaya ano ba. Ha ha ha ha tumigil ka nga jan. We do kiss, we do hugs, we do dates but still. We are nothing. So dont say sorry. Its not your responsibility to comfort me.",sabi ko at saka ko sya nginitian.