de Mythische wezens

part 5

"Hé, Melaine is het toch?" Melaine draaide zich om en daar stond Cynric. "Jep, Melaine Bryant." Er verscheen een lieve glimlach op zijn gezicht. "Zin om een stukje te wandelen?" twijfelend keek Melaine om zich heen. "Ach waarom niet." Zonder een woord te zeggen liepen ze naar buiten. Cynric keek bedachtzaam naar de boom. "Kom mee." Enthousiast rende hij naar de boom en Melaine volgde snel. Hij ging op het muurtje onder de boom staan en keek omhoog. "Ik wil wedden dat de zonsondergang vanaf daar heel mooi is!" er verscheen een lach op Melaine haar gezicht. "Laten we zien, geef me een zetje." Cynric deed zijn handen bij elkaar en Melaine ging er met een voet in staan, hij gaf haar een zetje en ze klom de boom in. Met een beetje moeite kwam ook Cynric in de boom terwijl Melaine hem uitlachte voor hoe hij het deed. De zochten een hoge stevige tak uit om op te gaan zitten en keken daar een tijdje stil naar de zonsondergang. Plotseling begon Melaine te lachen, Cynric keek haar verbaasd aan. "Wat is er?" Melaine keek naar beneden en daarna naar Cynric. "Hoe gaan we ooit nog beneden komen zonder ons zelf te bezeren?" Cynric keek geschrokken naar beneden en Melaine begon nog harder te lachen. Cynric keek terug naar Melaine en begon ook te lachen. Samen zaten ze er nog dik een kwartier stuk te gaan toen Cynric uiteindelijk besloot te proberen er uit te komen. Hij sprong het laatste stuk er uit en kwam goed op de grond terecht. Hij ging klaar staan om Melaine op te vangen. Melaine sprong precies in zijn armen en samen vielen ze op de grond. Melaine en Cynric rolde over de grond van het lachen. Langzaam kwam Melaine overeind en klopte haar jurk af die onder zand zat. Cynric keek hoe ze dat deed. "Sorry." Verbaasd keek Melaine op. "Waarvoor?!" "Voor je jurk, hij is nu helemaal vies." Er verscheen een lach op Melaine haar gezicht. "Dat maakt toch niet uit gekkie, dat krijg ik echt wel weer schoon." "Daar ben je." Lenore kwam aanlopen en keek verbaasd van Cynric (die nog op de grond zat) naar Melaine (die haar jurk aan het afkloppen was.) "Ik was je kwijt..." Melaine keek onschuldig naar Lenore. "Sorry..." Lenore knikte naar Cynric en haakte haar arm door die van Melaine. "Kom we gaan naar binnen het is ijskoud straks wordt je ziek." Lenore deed haar mantel af en deed hem bij Melaine om die er geen om had en trok haar mee naar binnen Cynric achterlatend.

Ze liepen meteen door naar hun kamer waar op het bureau van Melaine al weer een bord klaar stond met het avond eten van die avond. Melaine zag het bord staan en voelde zich warm worden van binnen, Lenore had weer aan haar gedacht. Lenore zag Melaine kijken en begon meteen te praten. "Volgde keer doe ik het niet meer hoor, je hebt me weer alleen gelaten met Sam!?" Melaine moest lachen en ging daarna zitten aan haar bureau en begon te eten. Ze stopte even om te zeggen "Zo erg is hij toch niet?" Maar kreeg daar geen antwoord meer op van Lenore, want ze was al inslaap gevallen. Melaine ging ook maar snel slapen want de volgde ochtend moesten ze vroeg op.

De volgde ochtend werden de meiden abrupt gewekt door hard gebonk op hun deur. Lenore sprong het bed uit en liep naar de deur. Voor hun deur lag een pakketje met een briefje er op. Lenore pakte hem op en bracht hem naar binnen ze gooide het pakje op Melaine haar bed waar Melaine al rechtop in zat en opende de brief en las hem voor. "Beste juffrouw Bryant en Gonzalez, in het pakketje zitten twee jurken die jullie kunnen dragen bij het opbouwen zodat ze niet erg in de weg zitten. Vriendelijke groet Miss Torres. Uit het pakje haalde Melaine twee hele mooie blauwe simpele jurken zo te zien zonder korsetten. Snel kleedde de meiden zich om, de jurk zaten als gegoten en waren erg comfortabel. Ze verlieten hun kamer en liepen snel richting het veld. Toen ze er aankwamen zagen ze dat Sam er al was, Lenore stopte met lopen kneep haar ogen bij elkaar en keek bedenkelijk naar Sam. "Laine, heeft Sam nou weer een blauw oog?" snel liepen ze door en toen ze dichterbij kwamen zagen ze dat Lenore gelijk had. Onderzoekend keek Lenore Sam aan, hij ontweek haar blinken. Sir Cox wees naar de andere kant van het veld waar een stapel dummy's lag. "Die kunnen jullie gaan klaarzetten." Stilletjes liepen ze er heen en gingen ze alles klaarzetten. Na een uur hadden ze alles klaar staan. "Jullie kunnen gaan, goed gewerkt." Voordat ze iets konden zeggen was Sam er al vandoor. De meiden keken elkaar verbaasd aan en liepen er snel achteraan. "Sam wacht even!" riep Melaine alleen Sam ging en alleen maar harden van lopen. Lenore stopte met lopen pakte de punt van haar jurk stopte die onder haar schort en nam opeens een sprint naar Sam, ze takelde hem en sprong op hem om hem op de grond te houden. Snel kwam Melaine aan rennen. "Zo kan het ook." Zei ze verbaasd maar trots. Ze keek Sam teleurgesteld aan en hij keek kwaad terug. "Wat de hell moeten jullie!?" verbaasd keken de meiden elkaar aan. Langzaam stond Lenore en liet ze hem los en kwam ze overeind. "Bedankt!" hij kwam overeind maar Lenore duwde hem net zo goed weer terug. "Laat me gaan!" "Wat heb jij opeens?!" vroeg Melaine gekwetst. Sam duwde Lenore van zich af en stond op. Snel kwam Lenore ook overeind, kwaad keek ze hem aan. Sam draaide zich om. Lenore pakte zijn arm draaide hem terug en Melaine verkocht hem een klap in zijn gezicht. Verbaasd liet hij zich vallen, hij keek op naar de meiden die boos doorliepen en hem zo achterlieten. Met zijn tweeën liepen ze naar de bibliotheek en ging en lezen. Melaine zat al helemaal in haar boek terwijl Lenore voor zicht uit zat te staren, ze dacht na over waarom Sam nou opeens zo raar deed. "Nore wat weet jij van Sam zijn vader?" vroeg Melaine opeens. Lenore schok op uit haar gedachte. "Eigenlijk niks." "Hmm..." Melaine ging verder met lezen waardoor ze niet merkte dat Lenore opstond en naar een boek ging zoeken. Na een half uur zoeken zonder iets gevonden te hebben verliet ze de bibliotheek. Onderweg naar het atrium kwam ze Cynric tegen. "Hai Lenore, heb jij Melaine gezien?" Lenore keek op van haar gedachte. "Uhm ja ze zit in de bibliotheek, ow en als je haar iets doet krijg je met mij te maken." Zei ze zonder hem aan te kijken. "Maak je geen zorgen ik was niks van plan." Lenore liep zonder iets terug te zeggen door.

Toen ze in het atrium aan kwam zag ze hem zitten in de verste tafel helemaal in de hoek. Ze liep rechtstreeks zijn kant op, hij had zich verdiept in een boek dus merkte niks. Ze ging zo stil mogelijk naast hem zitten. "Sam?" Sam sloeg zijn boek dicht en vertrok. Aan de andere kant van het atrium zag Lenore Melaine en Cynric lachend binnen komen, Melaine zag haar zwaaide en liep met Cynric Lenore haar kant op. "Heyy." Zei Melaine vrolijk toen ze ging zitten. "Hey Laine, ik ga even een luchtje scheppen." Lenore stond op en liep naam buiten. De zon was nog steeds niet op, ze liep richting de boom toen te plotseling stemmen hoorde. Ze volgde het geluid en opeens zag ze een paar meter voor haar een grote man staan met een mes aan Sam zijn nek. Voordat ze zelf doorhad wat ze deed rende ze er naar toe. "Laat hem gaan!!" De man was verrast door de plotselinge schreeuw waardoor hij zijn mes liet vallen. Sam zag dit als een moment om weg te komen, hij nam een sprint naar Lenore en probeerde haar mee te trekken maar ze bleef staan waar ze stond. "Lenore kom mee!" Probeerde hij nog maar ze luisterde niet. Ze pakte het mes van de grond en stak het vlug in het bovenbeen van de man. "En nu weg wezen en weg blijven!" Ze draaide zich om en Sam keek haar verbaasd aan. "Gaat ie?" vroeg ze hem. Ze zag een stroompje bloed vanaf zijn keel naar beneden lopen, ze scheurde een stukje jurk af en drukte dat tegen zijn nek aan. Sam was zo verbaasd dat hij gewoon bleef staan. "Bedankt!" zei hij uiteindelijk. Ze keek hem geërgerd aan en liep toen naar het muurtje onder de boom, hij liep haar stilletjes achteraan. Hij ging rustig naast haar zitten en keek haar onderzoekend aan. "Gaat ie?" vroeg hij toen. Verrast keek ze hem aan. "Ja hoor..." Maar iets aan die woorden klonk niet overtuigend voor hem. Hij deed zijn jas uit en sloeg hem om haar heen. Dankbaar trok ze de jas verder om zich heen. Ze zuchtte diep en zakte daarna in, Sam pakte haar hoofd en legde die op zijn schouder zodat ze even uit kon rusten. Ze liet hem toen en bleef liggen en keek naar de zon die net zo als elke ochtend weer op kwam. Langzaam viel ze in slaap