Complex - {YoonKook and VMin}

-18-

Jungkook

Hastaneye nasıl ulaştım bilmiyorum ama üzemdeki pijama, hırka ve ev botlarımdan paniğim oldukça belli oluyordu. Evden sadece cüzdanımı ve telefonumu almıştım. Anahtarı bile almak aklıma gelmezken yoku koşarak gelmiştim. Bir de koşarken yağmurun yağmasıyla sırılsıklam olmuştum ama umrumda değildi. Yoongi'nin durumunu ve başına ne geldiğini öğrenmek istiyordum sadece.

Danışmaya koştum saçlarımdan ve kıyafetlerimden damlalar akarken. "Y-yoongi! M-min Yo-ongi nerede?!" kadın ilk önce beni süzmüş, ardından bilgisayardan kayıtlara bakmıştı. "Nesi oluyorsunuz?" beklemeden hızlı bir cevap verdim. "Sevgilisiyim." kadın şaşırsa da sonunda yerini söylemişti.

"385'nci oda. 4'üncü kat, sol tarafta kalıyor."

"Teşekkürler." koşarak bu sefer merdivenlere gidip çıkmaya başladım. Kata ulaştığımda asla nefes almak için mola vermezken odayı bulana kadar koşmaya devam ettim. Sonunda kapının girişinde Min Yoongi yazan odayı bulduğum derin bir nefes aldım. Normal bir hasta odasındaydı. Yani durumu kötü değildir, öyle değil mi?

Kapıyı çalmadan içeri girip baktım. Yatakta uzanıyordu ama... çok kötü görünüyordu. Bacağını alçıya almışlar yukarıdaki bir ip sayesinde havada hafifçe asılı kalıyordu. Karnının üstünde duran elininin parmağında da kırık var gibi gözüküyordu. Başını sargıyla sarmışlardı ve yüzündeki çizikler kalbimi acıtıyordu. Elininin üstünden takılan serum bile beni endişelendirirken göz yaşlarımı akıta akıta yanına gittim. "N-ne ya-ptılat s-sana..." derin bir nefes çekip eline dokundum. O sırada ilişti gözüme omzundaki sargı da.

"Tanrım çıldıracağım... ne-neden böyle o-oldu? Neden şu an karşımda yaralar içinde b-baygın bir şekilde yatıyor-sun? Yoongi u-uyan lütfen... sevgilim..." başımı serum takılı eline yaslayıp sessiz sessiz ağlarken huysuzlanmasını işittim.

"Ağlayıp durma, zaten fiziksel olarak acı çekiyorum bir de senin ağladığını görünce kalbim dayanmıyor."

Burnumu hayvan gibi çekip bağırmaya başladım mutluluktan. "A-aptal! Neden dikkat etmiyorsun?! Ne oldu, nasıl oldu?! Y-ya sana bir şey olsaydı? Ben çıldırırdım..."

Elinin üstünden serum hortumu olmasına rağmen kaldırıp yanağımdaki göz yaşlarımı sildi. O sırada içeri hemşire girip, Yoongi'nin uyandığını görünce serumu yenileyip doktoru çağırdı.

"Geçmiş olsun Yoongi, çok ciddi bir durumun yok. Bacağın ve işaret parmağın kırılmış. Parmağın birkaç haftaya iyileşse de bacağın birkaç ay sürecek maalesef. Başını da çarpmışsın fakat önemli bir şey yok. Sen nasıl hissediyorsun?"

Doktorun anlattıklarıyla kalbim sıkışırken Yoongi'ye döndüm. Bana bakmayıp doktorla konuşmaya başladı. "Omzum ağrıyor. Sürekli, hiç durmadan bir sızı var." kaşlarım çatılırken bakışlarımı doktora çevirdim. "Tomografine tekrar bir göz atacağım. Birazdan polis memurları gelecek ve ifadeni alacaklar. Tekrardan geçmiş olsun." doktor bana ve Yoongi'ye gülümseyerek çıktı.

"Yoongi, neyin var? Neden acıyor omzun? Tanrım, lütfen acısını al. Çok acıyor mu? Bir de doktor, polis dedi. Ne anlatacaksın onlara? Sahi neden bu kaldesin sen? Nasıl oldu, nasıl geldi bunlar senin başına?"

Ard arda sıraladığım sorularla Yoongi sadece yüzündeki tebessümle beni izlemişti. "Bana motorsikletli biri çarptı. Kendisi de motorundan düştü ama sanırım ona bir şey olmadı. Çünkü motoruna geri binip kaçtı."

Sinirle yerimden kalktım. "ADİ ŞEREFSİZ! Nasıl bırakır seni?! Hemen tutuklansın o! SİKİK HERİF YA! Ya sen başını sert vursaydın ve- ve daha ciddi sorunlar yaşasaydın? Umarım, ölene kadar asla rahat bir uyku çekemez."

Yoongi gözlerini kapatıp derin bir nefes verdi. "Jungkook." geri yatağın ucuna oturup elini tuttum. "Efendim sevgilim?" sesim oldukça kısık ve şefkatli çıkmıştı. "Lütfen biraz sakinleş. Sen böyle kendini yiyip bitirirken ben daha kötü oluyorum. Sadece yanımda dur, olur mu hayatım?"

Alnından öptüm. Garip bir şekilde tek orası çizik almamıştı. "Üzgünüm, sadece senin yanında olacağım."

***
-medyadaki mavi kuş ben dkdmfmödfömdşs

-Kontrol etmeme rağmen hatalar çıkıyor, ağlayacağım dkdmckdnfldnflsnf.