Anormal Komşu

1- "Yap da görelim hadi bakalım kim gidiyormuş?!"

Gökçe'nin cırlaması uykumun içine ederken iç sesim içinden içinden Gökçe'ye sövüyordu. Oflaya poflaya yatakta oturur hale geldim. Panduflarımı giyip sürtüne sürtüne yanına gittim. Hala cırlıyordu. Suratındaki ifadeden sevinç çığlığı olduğu anlaşılıyordu. Elindeki telefonu havaya kaldırıp sallamaya başladı.

Böyleyken tıpkı hayatında ilk defa Iphone 6'yı eline almış ergenlere benziyordu. Ben ise hala ona anlatması için gözlerimi dikmiştim. Sonunda susup anlatmaya başladı.

"En sevdiğim kitap, gece rüyalarıma giren, evet işte o basılmış Burçak sevinsene!"

Sinirli sinirli ona bakarken bölünen uykumun intikamını almak için fırsat kolluyordum. Bir kaç dakika daha suratına böm böm bakarken kafama atılan yastık ile uykum tamamen kaçmıştı.

"Demek savaş istiyorsun. Görürsün sen." diyerek elime gelen yastıkla Gökçe'ye saldırdım. O da aynı şekilde yastıkla bana vuruyordu. Şuan tam olarak oturma odasının ortasında birbirimize hücum ediyorduk.

Biz hala yastık savaşı yapmaya devam ederken birisi kapıya alacaklı gibi vurmaya başladı. Zil denen birşey var.

Gökçe kapıya bakmaya giderken ben de arkasından gittim.

"Dur ben de sana yardım edim." dedim.

"Kuzum git sen uykunu al. Uykunu alamadın sen. Kapıyı açmamın neyine yardım ediceksin?"

"Kafama yastıkla fazla sert vurdun Gökçe. Ne yapayım?"

Her zamanki atarlı göz devirmesini yaptıktan sonra kapının deliğinden baktı. Baktığı gibi arkasını dönüp gözlerii böm böm açmış bir eliyle de ağzını kapatıyordu. Ne olduğunu anlamamıştım. Kaşlarımı çattım ve "Ne oldu?" dercesine ona baktım.

"Alev'le Tutku gelmiş Burçak. Karşı komşu. Anamm bunlar bizi haşlar. Cadı bunlar cadı." derken kapıdakiler hala kapıya deli gibi vuruyorlardı. Gökçe'yi itikleyerek öne geçtim ve Gökçe'ye arkamda dur bakışı attım.

Kapıyı açtığım gibi ellerimi belime koydum ve her zamanki "Sen hayırdır?" halimi takındım.

"Evet sabahın köründe ne vardı?"

"Ne mi vardı?" Alayla güldükten sonra lafına devam etti.

"Sizin de dediğiniz gibi sabahın körü. Biz de karşı komşuyuz yani. Hayvan gibi tepinmenin bir alemi yok. Zaten aidatları geç ödüyorsunuz. Hem çöpleriniz de kokuyor."

Gökçe tam saldırıya geçecekken kolumla onu geriye ittirdim ve sakin olmaya çalıştım. Hayvanmış. Kendine bak! Solaryumdan fırlama gergedan.

"Önce sen ağzını topla! Gürültü yaptıysak özürdileriz bir daha olmaz olur biter ama hauvan falan. Düzgün konuş! Bir de geç ödüyormuşuz. Diyene bak! Her ay sizin aidatları bekliyoruz çöpleri apartman görevlisi atsın diye be!"

Sinirlerim tavan yaparken dediği lafla kendimi tutamaz hale gelmeye başlamıştım bile.

"Hahhaytt!" diye alaycı bir kahka attıktan sonra lafına devam etti. "En azından eve erkek atmıyoruz!" Tam saçına dalcakken Gökçe beni itikleyerek öne geçti.

"Adam gibi konuş! Ne zaman gördün?! Bu eve erkek girdiğini? Hem sanane sanane. Bu apartmanda imza toplasak biz yerine sizi atarlar apartmandan."

Alev tavrını hiç bozmadan devam etti. Bense sinirden kudurmuştum.

"Yap da görelim hadi bakalım kim gidiyomuş!"

3 gün sonra...

Dediğimiz gibi apartmandan imzayı toplamıştık. Ama onlara sadece 2 kişi imza vermişti. Onlar da kendi imzaları. Bizim kendi imzalarımızı saymazsak 18 kişiydi. Ve tabii ki tüm apartman Alev ve Tutku'nun atılmasından yanaydı.

Hatta inanamıcaksınız belki ama Alev'ler eşyalarını toplamaya bile başladı. Bu kadar kolay olacağını tahmin etmemiştim.

Bir kaç saat sonra Gökçe'yle balkondan bakıyorduk. Evin önüne bir tır geldi. Üstünde eşya resimleri vardı. Alev ve Tutku da suratları asık bir şekilde apartmandan çıkıyorlardı.

Gökçe'yle onlarda kurtulduğumuza sevinirken kahkahalar atıyorduk. Alev ve Tutku kafalarını kaldırıp bize sinirli bir şekilde son bir kez baktılar. Biz de onlara zafer bakışı attıktan sonra gittiler.

Arkalarından sıcak su mu dökek napak?

HİKAYEYİ ORTAK YAZIYORUZ.
UMARIM BEĞENMİŞSİNİZDİR. KISA BİR BÖLÜMDÜ. 2. BÖLÜM DAHA GÜZEL OLACAK ♡

DEVAMI GELECEK. SİZ DE VOTE VE YORUMLARINIZI UNUTMAYIN :) :*