It's still Raining

Chapter 4

It's been three years nang dumating kami rito sa Manila at nagsimula agtrabaho para sa isang sindikato.

What do good guys looks like? Do they wear capes? Or bring a badge with them?"Boss, andito na ho yung mga nakuha naming mga bata."the bald man said and then they brought us to an abandoned place. "That's all of them?"a guy a with a suit asked them and they all nodded to him then they started orienting us about few things that we need to know. "Mag-iiba na raw ang route ng mga maglilimos at ang iba naman ay magtutulong sa pagbenta ng mga droga, nagkakaintindihan ba tayo?" my life was like that it became my routine where I would beg for money and give it to them in exchange of shelter and food. "Astrid, sa Quiapo ka na daw maglilimos at damihan mo,ha?Humihina na ang mga nakikita mo baka babawasan na rin namin yang pagkain mo at sa labas ka talaga matutulog."sabi naman sa akin ni Roy sya ang isa sa mga tauhan na incharge sa amin. "Opo at saka pala turuan mo sila Leo magbilang ng mga pera at ikaw na rin lang naman dito ang nag-aaral kaya ikaw na rin magturo sa kanila."sabi pa nito sa akin tumango naman ako bilang sagot. Even though my life was like that I tried my best to support myself especially in education, I had to. Lumabas na kami at dumiretso na ako sa Quiapo para doon manglimos. "Palimos po, parang awa niyo na po, kailangan po ng nanay ko ng mabibili ng gamot."sabi ko habang naglilimos sa mga magagarang matanda na sumisimba rito sa Quiapo. "Kay gandang bata, ano ba nangyari sa nanay mo, iha?"taong ng matandang babae. Agad naman ako umiyak at sinabing, "May sakit po sya bigla na lang ho tumaas ang lagnat niya at halos di na makatrabaho para lang matustusan ang mga pangangailangan namin."sagot ko naman. I told you before I became the Great Pretender, I had to. I felt bad that for a kid like me I ahve to suffer this and endure pain. This is also where my life start to change.

Binigyan niya ako ng 500 pesos, at dun naman ako napangiti agad. Pero may luampit sa king babae. Nasa 50 years old na sya ata at halatang maraming pera, iiyak na sana ako para mabigyan niya ng pera. But she knew,it's like she's an angel and knows what I was doing. She smiled at me and said,"Sa 500 na yan ilan ang bibigay mo sa boss mo?"tanong nito bigla rin naman akong nagulat at di agad nakapagsalita. "Alam mo,bata ka pa, marami kang maari na gawin na hindi mo kailangan magsiilbi sa mga ganyan. "sabi nito sa akin. "Madali sabihin po para sa inyu dahil hindi niyo kailangan pang maglimos katulad ko, sino ba kayo para sabihin yan?Kung hindi niyo man lang naransan ang buhay na meron ako."sagot ko saka umalis. You will never know what life feels like because never experienced it. No one did.

Nag-umpisa ulit ako maghingi ng pera sa mga dadaan sa akin na tao hangga't sa humapon na at oras na para umuwi. Agad ko naman binigay kay Roy ang mga kinita ko at tinago naman ang mga sobra nito, dahil ang mga sobra ang siyang pinambabayad ko sa mga kakailanganin ko sa paaralan. Kailangan ko magtrabaho para sa pag-aaral ko at dapat di bumaba ng 1000 php ang ibigay ko sa kanila.

Agad na akong pumunta kila Leo para turuan sila katulad ng sabi ni Roy kanina ako lang ang nag-aaral sa amin dito,plano kong makaalis sa pamumuno nila at magsimula ng panibagong buhay,tatakas ako sa kanila. "Astrid, mukhang mara kang kinita ngayon ah?"tanong ni Leo sa akin, tumano naman ako bilang sagot. "Sagutin mo muna yang math na yan."sabi ko naman sa kanya. Simula ng dumating ako rito bumago ang pananaw ko sa buhay, nag-iba ako. The kid I used to be has changed I became a lifeless kid, that nothing has interest me anymore.

Agad naman kami nagkwentuhan pagkatapos naming kumain. "Ano gusto niyo maging?" biglang tanong ko sa kanila, napatingin naman agad sila sa akin. "Pwede pa ba tayong maging isang doktor o artista?"birong tanong naman ni Leo."Paano kung pwede nga, Ano gusto nio maging?"tanong ko ulit. "Ako kasi gusto kong maging isang model!!"sigaw naman ni Pat. "Ako gusto ko maging isang pulis."sagot naman ni Charles."Huwag na kayong umasa pa na makaktakas tayo rito. Ganito na tayo hanggang pagtanda."sagot naman ni Leo. "Yan ba ang gusto mo maging, Leo?"tanong ko sa kanya. Agad naman itong nagalit. "Nakikita mo ba ang reyalidad, Astrid? Ang mga batang katulad natin na rito sa lansangan at nagtatrabaho sa mga sindikato ay wala nang pag-asa pa. Tayo ay mga basura ng bayan na ito at hinihintay na lang mabulok."sagot nito saka umails. Napayuko naman sila Pat at Charles. Hindi na ako nagsalita pa natanong ko lang naman yun sa kanila dahil na rin siguro sa mga sinabi nga babae sa akin kanina doon sa Quiapo. Bumalik ulit si Leo at umupo sa tabi ko, "Kung pagbibigyan ako ng pagkakataon at magkaroon ng pangarap gusto ko sana maging isang abogado."sabi nito habang ngumigiti. "Pwede ka naman maging abogado."sagot ko naman. "Pero paano?Ganito na ang buhay natin, hindi tayo yung mga pinagpala."sagot nito sa akin. Leo wa the kid who told me before we got here in Manila, that he wished I was a beggar also like them so that he wouldn't felt bad when my mom sold me to this syndicates. "Naalala mo ba nung nasa Manila Bay tayo at tanaw natin ang kalawakan ng tubig saka ang mga masasayang tao na dumadaan doon, tapos sabi mo sa amin, Mangarap tayo hanggang sa maging totoo bakit nag-iba na, Leo?tanong ko sa kanya. "Isa ako sa mga bumibenta ng droga, Astrid. Hindi marangal na trabaho yun at hindi ko yun pinagmamalaki,gusto ko maging isang marangal na tao na walang bakas ng dumi ang mga palad ko at hindi maging rason ng pagkasira ng buhay ng iba."sagot nito.