It's still Raining

Chapter 5

What's a good life supposed to be?It's funny how others would say they have a bad life but still could eat a three meals a day without worrying if where's that moeny cam from. How could others complain tha their life is miserable when they could spent their night in a cozy room and while us if we could not make a good money for others we have to sleep outside as punishment.

I know I have to pay and carry the burdens of my mother, but do I really deserved this? For three years I wish I was dead. I wish that I could be with my father. "Leo,siguro kung nabubuhay pa si Tatay magkakasundo kayo. "sagot ko naman. My father have both honor and principle, he always wish the best for us he would ge tired but he will get tired of working and buying all the things that we need. Why did God took him away and made my life like this?"Umuulan ata, Astrid."agad na sabi naman ni Leo napatingin naman ako sa bintana. "Gusto siguro ipaalala ng ulan ang kalungkutan ko.'sagot ko naman saka natulog. Maaga naman kami nagising at agad nang lumabas para umpisahan ang trabaho namin, dumiretso ako sa Quiapo dahil andun ako nilagay at nagsimula na nga akong maglimos ng pera hanggang sa dumating ulit ang babaeng kumuusap sa akin kahapon. "Ito pagkain, kumain ka muna."sabi nito sa akin tiningna ko naman ang plastic na may tatak ng Jollibee at bigla namang tumunog ang tiyan ko kaya kinuha ko na lang. "Asan ba ang mga magulang mo,bata?"tanong nito sa akin. Tumahimik naman ako at hindi sumagot sa kanya. "Bakit ba kasi ako ho yung kinakausap niyo?Hindi ho ba kayo nangdidiri sa akin?"tanng ko naman sa kanya. "Hindi naman, matanda na ako at kailangan kong mag-usap sa mga mas nakakabat para naman di ko maramdaman na malapit na akong maging senior citizen."sagot nito saka ngumiti. "Asan nga ba ang magulang mo?"taong nito ulit sa akin. "Patay na ang tatay ko at bininta ako ng nanay ko sa isang sindikato."diretsong sagot ko naman sa kanya at natawa ito bigla. "Hahahahaha,hindi ka ba marunong magsinungaling, bata?"sabi nito sa akin habang tumatawa.

"Wala naman akong dapat pa itago."sagot ko naman sa kanya. "Gusto mo bang umalis sa kanila?"tanong nito sa akin. Tiningnan ko naman siya. "Hindi, ito na lang ang paraan ko para mapagbayaran lahat ng sakit na pinadaanan ni Nanay."sagot ko naman habang ngumingiti.

Yes my life as a kid was full of drama but you can't blame me when they give me this life, I had alway wish that my life would be normal. "Halika,samahan mo muna ako mamasyal."sabi nito sa akin. "Hindi pwede po maliit pa lang yung pera na nakuha ko kailangan ko pa mangalimos."sagot ko naman sa kanya. "Ako na bahala sa kikitain mo mamaya."sagot nito at agad naman kaming naglakad dinala niya ako sa isang mall, sa echanted kingdom at binilan niya na rin ako ng mga damit. "Kung maari huwag mong ipakita yan sa kanila, Astrid. "sabi nito sa akin.

Humapon na at umuwi na ako saka katulad ng dating gawi binigay ko sa kanila ang perang binigay sa akin ni Ma'am Victoria. Naging ganun rin ang mga nangyari sa mga sumusnod na araw. Palagi akong binisita ni Ma'am Victoria sa Quiapo.

I never felt a motherly love before but this woman had given the love that my mom could not give to me. Until the day my life started to change and had hopes again when

"Astrid, di ka na babalik pa run."sabi sa akin Ma'am Victoria. "Bakit po?Magagalit po sila pag wala pa ako run,baka madamay pa ho kayo mga mga sindikato po kasi yun."agad ko namang sagot."Di ba sabi mo sa akin may tiwala ka sa akin?Ang tiwalang binigay mo sa akin ay syang ginamit ko para maligtas ka mula sa kanila."sagot nito sa akin.

I don't know if what she did but she freed me from all of it.She took me and treated me as a daughter and provided everything that I need and I want. She became the mother that I've always wanted.

"Astrid, you're gonna be late."sigaw nito habang kumkatok. "Tapos a po."sagot ko naman at lumabas na ng kwarto ko habang nakangiti sa kanya. "Bakit po, Ma?"tanong ko naman sa kanya. "You've became a great lady, Astrid."sabi nito sabay yakap sa akin.

"You're gonna be a great lady, one day. I would love to see you grow, my princess. " naalala ko bigla ang mga sinabi sa akin ni Tatay bago ito mawala. When Mama Victoria told me that I questioned myself if I really did became a great lady.

"Andun na prepare na yung lunch at breakfast mo just Florecia if you need anything kailangan ko pangmagtrabaho and I'll be late pala mamaya. Also si Lorencio na hahatid at susundo sayo since na balita na mukhang di maganda ang panaho ngayo at baka uulan mamaya."paalala nito sa akin. "Okay, Ma. Ingat po kayo at saka yung family day ko ho huwag niyong kalimutan."sabi ko saka bumaba na at kinuha ang pagkain ko saka sumakay na ng sasakyan at dumiretso na sa paaralan. Isa itong prestigous school at lahat rito ay mayayaman hanggang ngayo di ako makapaniwala na sa lahat ng pwedeng ipagpala ng swerte ay ako na rin yung napili na pagbigyan. Sana tumagal pa to.

Do happiness really last? I wish it will. I never asked for this, I didn't even wanted to have this much but if God do really pity me and this is his way of ending my sufferings then I am forever grateful to his blessings. I never thought that I used to experience pain and reality at a young age and starts to pretend for no reason but now I received this much love from Mama Victoria.