Wat als?

2018

May was er om hem gerust te stellen, de schouder te zijn om op te huilen nu Tony's schouder er niet meer was voor hem. 'Wat zeggen de dokters?' vroeg Peter zachtjes aan zijn tante. Hij was bang voor het antwoord dat ze hem zou geven, maar hij moest het weten. 'Komt het goed met Tony?'

Tony, Tony Stark, de achtenveertigjarige man die verjongd op de bank zat in de woonkamer van het penthouse in New York City. Verjongd, als in vijftien jaar oud, jonger dan Peter, jonger dan zijn "zoon".

'Pete.' Het was May geweest die hem het nieuws had gebracht. Peter was niet bereikbaar geweest, dus had Pepper de tante gebeld, het hele verhaal aan haar uitgelegd.

Het was plots gebeurd. Ze hadden zich tegoed gedaan aan het buffet in een duur hotel in Hong Kong toen Tony plots als een speer zo'n vijf centimeter was geslonken. Zijn haar was wat langer geworden en het duurde een hele tijd voordat bij Pepper het besef was ingezonken dat naast haar niet langer een volwassen man stond, maar een tengere puber die met grote ogen om zich heen keek.

'Vertel het,' eiste de jongen. Hij was nooit onbeleefd tegen zijn voogd, maar dit was een noodgeval. Hij moest het weten. 'Kunnen ze hem fiksen?'

'Peter, love,' May schoof dichter tegen hem aan. Ze sloeg haar armen om hem heen, trok de rillende jongen tegen zich aan. Ze sprak de woorden zachtjes, begroef ze tussen zijn haren, ergens hopend dat de betekenis ervan zou verdwalen voordat het Peters oren bereikte: 'Ze denken van niet.'

Peter begroef zijn betraande gezicht in zijn handen. Tony was er nog – hij zat op de bank in het penthouse de comic te lezen die Rhodey bij de stripzaak om de hoek had gehaald – maar toch was hij weg, weg als in "anders", niet meer de Spider-Lings vaderfiguur, eerder een jongere broer.

'Maar waarom dan?' ademde hij.

'Peter.'

'WAAROM?' krijste Peter, 'Waarom? Waarom Tony? Waarom nu?' Hij maakte zich klein, nog kleiner dan hij zich had gemaakt nadat zijn oom en tante hem hadden verteld dat zijn ouders waren verongelukt, nog kleiner dan toen Tony zijn pak had afgepakt. Hij maakte zich klein, wilde op dat moment geen onderdeel meer uitmaken van de wereld, een wereld die was ingestort.

Tony was veranderd, was nu jong en onbezonnen en vijftien. Zelfs Dr. Stephen Strange had er niet meer van weten te maken. Tony was niet langer de man die tot half drie 's nachts opbleef om Peter thuis te kunnen zien komen, hij was niet langer de volwassene die hem van advies voorzag wanneer hij met liefdesvragen zat. Tony was niks van dat alles, niet meer althans. Hij was in het penthouse, bang en verward, en vroeg zich waarschijnlijk af wat hij de jongen had aangedaan die jammerend in elkaar was gezakt bij de aanblik van hem.

'Pete,' May keek hem recht aan, blik vastbesloten, 'we slaan ons hier samen wel een weg doorheen.'