Wat als?

Niet mijn plek

Peter had Tony alles gegeven: de liefde, de geborgenheid, de veiligheid, zekerheid. Het was niet genoeg geweest. Peter realiseerde zich dat toen hij zijn hand op de knie van Tony legde. De jongen zei niets, zat gespannen in de plastic stoel.

Het was een mager ingericht kantoor waar de zuster ze binnen leidde. Peter haalde diep adem om de spanning zijn lichaam uit te helpen. Hij knikte naar de dokter achter het bureau en ging zitten. Tony nam stilletjes naast hem plaats.

Hoe diep waren ze gezonken, dacht Peter. Ze hadden de wereld op hun vingertoppen gedragen een slordige acht jaar geleden. Nu zaten ze hier tegenover een dokter van het alcoholafkickcentrum voor Tony's intakegesprek. Zeventien jaar en zes maanden was de jongen nog maar, Peter was moe en radeloos.

Na de overwinning op Thanos had het opvoeden van Tony een eitje geleken, maar in de afgelopen maanden waren ze samen steevast op de afgrond afgestevend. Tony had om onverklaarbare redenen naar de fles gegrepen. Peter had lange tijd geprobeerd een verklaring te vinden in zijn opvoedingsmethoden, maar het was hem langzaamaan gaan dagen dat Tony sinds die ene nacht op oude familiegewoonten was weggedreven. Peter had niets kunnen doen om de jongen hiervoor te behoeden; Stark zou onherroepelijk oude gewoonten oppakken, zelfs in dit "tweede" leven. Spider-Man kon niet meer doen dan puin ruimen.

'Zijn weekendtas ligt in de auto,' zei Peter tegen de zuster die Tony aan het eind van het gesprek kwam halen; de expertisedokter was na een klein kwartier overtuigd geraakt van de ernst van de zaak en had voorgesteld Tony meteen op te nemen.

Zijn voeten voelden loodzwaar toen hij zich naar de auto sleepte om Tony's spullen te pakken. Hij kon niet anders dan zich afvragen waar hij zich nu zou hebben bevonden als alles anders was gelopen, als Tony niet op onverklaarbare wijze in een vijftienjarige was veranderd in 2018. Misschien had Tony in dat geval nu in een houten kist onder de grond gelegen en had Peter vijf jaar lang niet bestaan zoals Tony vijf jaar lang niet had bestaan.

Misschien was het beter geweest, misschien slechter.

Hij zette de weekendtas neer bij de receptie.

Over een onbepaald aantal dagen zou hij Tony weer zien. Dan zou het alcoholdrama ver achter ze liggen. Misschien konden ze dan eindelijk gaan werken aan een betere toekomst, een toekomst met Iron Man en Spider-Man en een nieuw Avengers team.

Een team, ging het door Peters hoofd, waar Tony geen tweede keer deel van uit had moeten maken. Maar hij hield die gedachte voor zich. Hij wilde er niet aan moeten denken hoe het allemaal had kunnen lopen. Nee, dit was zijn leven nu. Hij moest zich staande zien te houden in een wereld waarin nieuwe dreigingen de kop opstaken en hij de vertrouwenspersoon was van een jongen die in staat was de complete planeet naar zijn hand te zetten als hij wilde.

Peter trok zuchtend het portier achter zich dicht. Hij was 24, maar hij voelde zich oud en verloren.

Soms voelde het alsof hij in de verkeerde tijdlijn zijn weg probeerde te vinden, alsof het allemaal anders had moeten lopen en deze werkelijkheid één groot misverstand was.

Soms... Soms was "wat als" niet de juiste vraag om te stellen.