Wat als?

2024

Peter stond alleen in de keuken van zijn houten hut aan het meer. Hij sneed aandachtig de sla fijn. De strijd lag vers in zijn geheugen; beelden die op zijn netvlies waren gegrift. De strijd had zich vijftien dagen geleden voltrokken, de strijd om Thanos te verslaan, weg te jagen. Het was angstaanjagend geweest, maar niet zo angstaanjagend als het verliezen van Tony vijf jaar geleden. Tony, de zestienjarige jongen die levend aan zijn eettafel zat, daar zijn tijd verdeed met de puzzel die Peter hem voor zijn zeventiende verjaardag had willen geven.

Daar was niks van gekomen, van die zeventiende verjaardag. Tony was vijf jaar geleden in stof veranderd op de zanderige leegte van Titan. Peter had hem zien gaan, zien verdwijnen. Niet bang zijn, Pete, had Tony hem ingefluisterd, Niet bang zijn nu. De tranen hadden kleine poeltjes gevormd in de ogen van de verjongde billionaire.

'Aardappels of macaroni?' vroeg Peter. Hij zag de spanning in Tony's schouders. De jongen hield er niet van te moeten kiezen, hield er niet van als er naar zijn mening werd gevraagd. Old habits die hard, had MJ wel eens gezegd. Ze had waarschijnlijk gelijk. Hoeveel liefde Peter ook Tony's kant op schoof; oude gewoonten die stamden uit zijn échte jeugd bleven boven drijven. Het waren de kleine dingen, zoals de spanning in het lichaam van de jongen als hem iets werd gevraagd, die Spider-Man er constant aan herinnerden welke ellende Tony's jeugd had overschaduwd.

'Macaroni,' besloot Peter voordat Tony zijn nerveuze tik kon uitvoeren. Peter had al teveel nieuwe shirts voor de jongen moeten kopen, teveel shirthalzen gestikt.

Tony zei niets. Hij legde zachtjes een nieuw puzzelstukje neer.

Ze aten op de bank; de eettafel was volledig bedekt met puzzelstukjes. Soms schraapte een vork over het bord, maar veelal was het stil. Tony sprak weinig, gaf er de voorkeur aan zijn tijd alleen en in stilte door te brengen. Peter respecteerde dat. Zijn vroegere mentor moest een hoop verwerken. Vijf jaar lang had hij niet bestaan, maar dat had de wereld er niet van weerhouden te blijven draaien.

'Mag ik naar buiten?'

Parker knikte.

De houten hut aan het meer voelde niet erg doorleefd, vooral niet als Tony buiten was. Peter had er de afgelopen paar jaar zijn heil gevonden, het als zijn toevluchtsoord beschouwd nadat de helft van de wereld naar de haaien was gegaan, maar hij had hier overleefd, niet geleefd. Hij had bestaan, was iedere dag uit bed gekomen, maar hij had geen pogingen ondernomen de hut te laten voelen als een thuis.

Een paar dagen geleden had hij geprobeerd iets van het thuisgevoel in huis te halen. Op de schouw stond één foto die Peter van hem en Tony had genomen. Ze stonden er beiden maar half op, omdat Tony afgeleid was geraakt door een glinstering op het meer. 'Dat is hoe vrijheid eruit ziet,' had hij later tegen Peter gezegd.