Ned en MJ stonden bij hem in de studeerkamer. Tony was bij het meer. Hij wilde zijn zelfgemaakte hengel testen, had hij gezegd. MJ had hem veel succes gewenst: 'Er zit geen vis in dat water, Tones.' De jongen had zijn schouders op gehaald. 'We zullen zien,' had hij geantwoord met een uitdagende glinstering in zijn ogen.
'Peter, we zien dat je het moeilijk hebt,' zei Ned zachtjes.
Peter wilde het niet horen. Hij deed liever alsof alles in orde was, alsof hij in orde was. Hij, Ned en MJ waren pas 23, in de bloei van hun leven. Hij wilde niet dat hun wereld constant gebukt ging onder de pikzwarte realiteit, een realiteit die aan veel mensen niet besteed was omdat The Avengers het voor ze oplosten. Soms wilde hij dat hij ook maar normaal was, dat hij en Ned en MJ Tony Stark niet persoonlijk kenden en dat ze niet gewoon waren regelmatig op en neer te reizen naar de Compound – een Compound waar nu niks meer van over was trouwens.
'We denken dat het beter is als jullie terug naar de stad komen,' voegde MJ toe, 'Daar kunnen we samen voor Tony zorgen. Je moet dit niet alleen willen doen, Peter.' Norse, stoïcijnse Michelle Jones zei die woorden met een bezorgde ondertoon.
'Het gaat prima.' Ergens voelde de bezorgdheid van zijn vrienden als zijn falen.
'"Prima" is niet altijd goed genoeg,' zei MJ, 'Laat ons helpen.'
JE LEEST
Wat als?
FanfictionTony was veranderd, was nu jong en onbezonnen en vijftien. Zelfs Dr. Stephen Strange had er niet meer van weten te maken. Tony was niet langer de man die tot half drie 's nachts opbleef om Peter thuis te kunnen zien komen, hij was niet langer de vol...
