Wat als?

Niet mijn comfortzone

Tony hield van de stad. Hij was er weg van. Peter zag de jongen opbloeien, een jongen die ooit achtenveertig was geweest en zijn mentor, een jongen die nu enthousiast zijn toestemming vroeg om naar de bioscoop te gaan als een nieuwe film uitkwam.

'Natuurlijk,' Peter lachte, 'Maar je weet het, hè?'

'Tien uur.'

Maar Tony was niet terug voor tien uur. Tien uur werd elf uur en elf uur was een paar weken later veranderd in een voorzichtige twaalf uur. En elke keer als Peter hem toestond met vrienden rond te hangen, beloofde Tony dat hij terug was voor tienen. Elke keer. Peter kreeg er schoon genoeg van.

'Ik denk dat het erbij hoort,' zei MJ, 'Hij zoekt de grenzen op nu hij ouder wordt. Ben je niet blij dat hij eindelijk vrijer wordt?'

Peter gaf haar gelijk. Tony had sinds de verjonging altijd stijfjes meegebogen met Parkers ritme, alsof hij constant bang was geweest om uit de maat te dansen. Misschien was het maar beter dat Tony Peters avondklok niet te nauw nam.

Maar toen de voorzichtige twaalf uur veranderde in drie uur 's nachts en Tony nog niets van zich had laten horen, was de superheld niet meer zo zeker van zijn zaak.

'Ik ga hem zoeken.'

Zijn vrienden hielden hem niet tegen.

Karen traceerde Tony's telefoon. Peter moest de halve stad doorkruisen om bij de jongen te geraken, en met iedere webdraad die hij afschoot, groeiden de zorgen.

Bij aankomst wist hij niet meer wat hij had verwacht. Had hij Tony verwacht in het bed van een leeftijdsgenoot te treffen, zijn jongen te bespieden door het raam van de slaapkamer van een zestienjarig meisje? Hij had geen idee. Hij had geen idee wat hij überhaupt wilde doen nu hij Tony gevonden had. Moest hij het raam openbreken en de billionaire uit het bed slepen? Moest hij hier in zijn Spider-Man kloffie tegen de muur geplakt blijven zitten tot de dageraad? Moest hij weggaan en vergeten dat Tony hem had laten zitten om wat te hangen met een meisje dat Peter nog nooit had gezien?

Hij wist het niet. Hij wilde May bellen, maar zij was er al heel lang niet meer.

Hij legde zijn hand op het glas. Iets zei hem dat dit moment de aftrap was van iets groters, iets wat Peter toen nog niet kon voorzien, maar wat hij over een tijd naar deze slaapkamer zou kunnen herleiden.

De superheld keek nog een keer naar Tony. De jongen had zijn kleren nog aan, het meisje had haar kleren nog aan, de kamer was op orde. Het leek allemaal niet meer dan een onschuldig misverstand.

Peters oog viel op de halflege bourbonfles naast het bed. Tony's vingers hingen losjes rond de hals.

Spider-Man zette zich af van de muur. Dit moment was de voorbode van iets groters, maar hoe groot; Peter zou dat pas weten over een kleine twaalf maanden.