Saatler gece yarısını gösteriyordu. Karanlık parkta artık kimse kalmamıştı. Ortama sessizlik hakimdi.
Birden sessizliği birisinin ayak sesleri bozdu. Görünüşe göre bu parka geliyordu.
Ama neden ? Gündüz bile burada çok insan yoktu. Şimdiyse gece.
Ayak sesleri gittikçe yaklaşıyordu. Biraz sonra karanlıkta bir insan silueti göründü.
Sonunda parka ulaştı. Elinde et kesmek için kullanılan bir bıçak taşıyordu. Bıçağın üzerinde kurumaya başlamış kan lekeleri vardı. Aynı zamanda ağlıyordu. Daha birkaç saat önce dikik olan sarı saçları şimdi yüzüne düşüyordu. Hala yaptığı davranışı anımsayamamıştı. Bir insanı öldürmüştü. İyi tanıdığı bir insanı. Sadece intikam amaçlı yapmıştı. Ama yinede kendisini çok kötü hissediyordu. Teknik olarak intikam alınması gereken kişiden alınmamıştı."O kızın bir suçu yoktuki."diye mırıldandı. Bu doğruydu. Öldürdüğü kız onun annesini öldürmemişti, annesini öldürenler o kızın ailesiydi. O zaman neden kızı öldürmüştü?
Cevap ortada çünkü ailesinin yerlerini bulmaya kaynakları yetmiyordu. İlginç acaba saklandıkları inlerinden çıkıp yalnız bıraktıkları biricik kızlarının öldüğünü görünce ne diyecekler? Onların canları da benimki gibi acıyacakmı? diye geçirdi içinden. Aslında yaptığı yanlış gelmiyordu ona. Sadece intikam almak istiyordu. Asılarak öldürülen annesinin intikamını.
Parkı aydınlatan sokak lambaları sönmüştü. Çocuk en yakın çeşmenin yanına gidip bıçağını yıkamak istedi. Çeşmenin yanına yaklaştı. Çeşmeyi açıp bıçağı yıkamaya başladı. Kızı öldürürken bir saniye bile düşünmemişti pişman olacağını. Şimdi ise pişmanlık duygusu içini yiyip bitiriyordu. Ama geri dönüşü yoktu. Bir süre ortalıklarda dolaşmamalıydı. Hatta bu şehri terk etmeliydi. Onun için en iyisi buydu. Ne kadar uzak o kadar güvenli. Bıçağı temizledikten sonra çeşmeyi kapattı ve hızlı adımlarla parktan uzaklaştı.
