UZUN BİR ARADAN SONRA BENİ BURALARDA GÖRMEK NE GÜZEL DEĞİL Mİ? Sonunda ilham perimle barıştık sanırım. Kaç haftadır yarım kalmış bölümümü tamamlayabildim sonunda! Beğeneceğinizi düşünüyorum, iyi okumalar!
MULTİDEKİ USUİ'YE MERHABA DİYİN!
____
Usui'nin Ağzından
"Efendim biz yapardık."
"Siz yormayın kendinizi Misaki-sama."
"Size yapmak istediğimi söyledim!"
Gelen sesleri merak edip mutfağa girdiğimde un bulutu karşıladı beni. Uzun bir süre öksürdükten sonra nihayet önümü görmeye başladığımda ise rüyadan çıkamadığımı düşünmeye başladım.
Etrafta birkaç aileyi doyuracak kadar un ve hamur vardı. Hizmetçiler endişe ve sıkıntıyla bu karmaşanın içindeki Misaki'ye bakıyordu.
Misaki ise... bütün o karmaşanın içinde sanırım çörek yapmaya çalışıyordu. O kadar ciddi ve bir o kadar da tatlı görünüyordu. Taktığı oldukça basit hizmetçi önlüğü bile onda çok şık durmuştu.Dayanamayıp kıkırdadığımda beni fark etti.
"U-usui!"
Bütün dikkatler bana çevrilmişti şimdi. Etraf sessizleşmiş, sadece adım seslerim yankılanıyordu. Yaklaşıp elinden hamuru nazikçe aldım. " Yardım etmemi ister misiniz efendim?"
Birkaç hizmetçinin iç çekmesini ve fısıldamasını duymazlıktan geldim. Misaki kızarıp hamuru hızlıca elimden aldı. " Ben yapabilirim!"
" Elbette yapabilirsiniz efendim fakat mutfak büyüklüğünde çörek yapacak kadar un kullanmışsınız." Etrafa baktığımda bazı hizmetçilerin de unla kaplanmış olduğunu fark ettim. Birden aptal üçlü belirince suratımı astım.
" Misaki-sama her şeyi doğru yapar!"
" İsterse senin yaptığından bile güzel çörek yapar o!"
" Misaki-sama en iyi aşçı!"
Öğrendiklerinden beri olur olmadık yerlerden çıkan bu üçlü Misaki'yi her yerde gaza getiriyor, beni de sinir ediyorlardı. "Evet..." dedi Misaki sırıtırken. " Evet...senden daha iyi yapabilirim!" Parmağını bana doğrulttu.
" Sana meydan okuyorum Usui Takumi!"
" E ama bu alışkanlık haline geldi."
" Seni çörek yapma yarışmasına davet ediyorum!" Etraftaki fısıldaşmalar artmaya başladı. Kimileri bunun ne kadar heyecanlı olduğunu söylerken kimileri Misaki'yi vazgeçirmeye çalışıyordu. Yüzümde sinsi bir gülücük oluşmaya başladı. " Kabul ediyorum. Peki, jüri kim olacak?"
"Ben olurum."
Sesin sahibine döndüğümde Misaki'nin kardeşi Suzuna-sama'yı gördüm. Turkuaz elbisesiyle içeri girerken ablası kadar olmasa da şık görünüyordu. Hepimiz saygıyla eğildiğimizde kıkırdadığını duydum. Kurallar gereği eğildiğimiz kişi konuşana kadar başımızı kaldıramazdık. Uşaklardan birinin "Eyvah..." diye fısıldadığını duydum. " Şimdi yandık..."
10 dakika sonra..
Eğilmekten belimiz ağrımaya başlamıştı. Bazılarının bacakları titriyor, bazıları ise tuhaf sesler çıkarıyordu. İnatla konuşmamaya devam ederken evde bir tane normal insan var mı diye merak etmeye başladım.
"Suzuna..." Misaki'nin seslenmesiyle Suzuna-sama konuştu.
" Efendim ablacım?"
Herkes teker teker doğrulurken kimilerinin inleyerek kalktığını kimilerinin ise kalkmakta zorluk çektiğini gördüm. Neyse ki bende pek sorun olmamıştı. Tamamen doğrulduğumda Misaki'nin bana endişeyle baktığını görünce gülümsemeden edemedim. Gözlerini kaçırdı.
