Golden Boy // Officiële Nederlandse vertaling

4. Rondsluipen

{ INHOUDSWAARSCHUWING: Dit hoofdstuk bevat seksueel getint materiaal dat ongeschikt is voor sommige lezers. Zie de disclaimer aan het begin voor meer details. }

✷ ✷ ✷ ✷ ✷ ✷ ✷

"Cami!"

Camellia bewoog in haar slaap, maar werd niet wakker.

"Wakker worden, slaapkop! Het is al middag."

Camellia opende wazig haar ogen en zag Ginny naast haar bed knielen, een zachte hand op haar schouder. "Mmm," mompelde Camellia.

"Ik weet het, ik weet het..." zei Ginny sussend. "Ik ook. Maar je kunt maar beter opstaan, tenzij je de lunch wilt missen. We maken het vandaag zelf, maar morgen stuurt mama het op."

"Oké... bedankt, Gin, ik kom zo naar beneden," gaapte Camellia toen haar vriendin de kamer verliet, en ze ging rechtop in bed zitten en wreef in haar ogen. Ze luisterde naar Ginny's voetstappen die de krakende trap afgingen, en plotseling herinnerde ze zich-

Gisteravond.

Oh, god.

Was het allemaal echt gebeurd, of was het gewoon een hele goede droom geweest...?

Onbewust streek ze met haar duim over haar onderlip en rilde toen ze zich het gevoel herinnerde van zijn lichaam tegen het hare, zijn gekreun op haar lippen, en wat er was gebeurd nadat ze was weggegaan...

Het was echt geweest. Alles.

Ze had echt gezoend met Fred Weasley. En ze had hem horen kreunen...

Camellia zat even in bed, haar maag rommelde en ze dacht steeds aan gisteravond. Op de een of andere manier had Fred haar een hartstochtelijkere, ongelooflijkere kus gegeven dan ze in haar vorige drie relaties had gehad...

Ze stond op van haar bed en rekte zich uit, trok een sweatshirt over haar tanktop en ging naar de badkamer om zich klaar te maken voor de dag voordat ze zich bij de anderen beneden voegde. Op het moment dat ze de trap afliep, vulde het geluid van alle jongensstemmen tegelijk haar oren, en ze liep naar waar het geluid vandaan kwam.

Alle vier de jongens zaten in de woonkamer, sommigen op de zetels, anderen op de grond, maar allemaal schreeuwden ze luidkeels tegen elkaar. Hermione en Ginny lagen lui op de grootste bank en keken hen met een blik van ergernis aan.

"Wat is hier in godsnaam aan de hand?" vroeg Camellia aan de meisjes, en Ginny zuchtte.

"Nou... blijkbaar is er een grote discussie gaande over wie het ergst is om mee in één kamer te slapen. Tot nu toe hebben we Rons vreselijke gesnurk, George's constant wakker worden en bewegen in zijn bed, Harry's 'nachtmerries', en Freds neiging om wakker te worden en dingen te gooien naar wie hem irriteert. Wat Harry betreft, ik kan bevestigen dat hij al tijden geen nachtmerries meer heeft gehad, het is gewoon wat praten in zijn slaap, dus..."

"Dank je wel!" riep Harry naar Ginny, en Camellia giechelde. De jongens bleven ruziën in een zeer luid, zeer boos kringetje, allemaal nog in hun pyjama, en het zorgde voor een aardig schouwspel.

"Ginny en ik zouden de jury moeten zijn in deze kwestie," zei Hermione, haar ogen op Ron gericht. "Maar tot nu toe hebben we geen van beiden een woord kunnen uitbrengen, dus we laten ze het maar uitvechten."

Ginny grinnikte terwijl ze dof naar het plafond staarde, terwijl Hermione leek op te letten, zeker om een soort van rechtvaardige conclusie te kunnen formuleren. Camellia ging naast Ginny op de bank zitten, een paar meter achter Ron, en ze gaf hem een tikje tegen zijn achterhoofd. Hij draaide zich om en zei: "Hou verdomme op, Gin-", maar hij hield zichzelf tegen. "Oh, goedemorgen, Cami."