Golden Boy // Officiële Nederlandse vertaling

9. Charlie En Tonks Op Bezoek

Wakker worden in Freds armen was als ontwaken uit de ene droom om jezelf terug te vinden in een andere.

Camellia opende wazig haar ogen en gaapte, terwijl ze de warmte van Freds borst voelde en zijn zachte ademhaling op haar wang. Ze ging langzaam rechtop zitten om hem niet wakker te maken, en strekte haar armen uit. Stralend zonlicht viel door het gordijn de kamer binnen en wierp een gestreepte schaduw over alles.

Fred bewoog zich lichtjes, en Camellia glimlachte slaperig in zichzelf. Ze wilde net gaan liggen en nog wat langer rusten toen ze gedempte stemmen van beneden hoorde komen.

Ze was plotseling alert. Hoe laat was het? Er waren al mensen wakker, wat het een stuk moeilijker zou maken om apart naar buiten te sluipen.

"Fred," zei ze zacht. "Freddie, wakker worden."

"Mmm?" mompelde hij, zijn ogen nog dicht.

"Er zijn beneden mensen wakker," zei ze tegen hem. "We moeten opstaan."

Hij grijnsde slaperig en liet een halfslachtige grinnik horen. Hij sloeg een hand om haar middel en trok haar dicht tegen zich aan. "Moeten we nu al gaan...? Kunnen we niet...?"

Hij beet op zijn onderlip en keek op haar borst in zijn Quidditch trui en trok haar aan de zoom ervan naar zich toe.

"Fred, hou op," giechelde Camellia, terwijl ze zijn hand wegsloeg. "Mensen zullen merken dat we weg zijn."

"En dan?"

Camellia trok haar wenkbrauwen naar hem op. "Fred..." lachte ze. "Je bent net wakker, hoe kun je nu al in de stemming zijn?"

"Kom op, Larke... gewoon een vluggertje...?

"Nee," zei ze, hoewel zijn trage, ruwe ochtendstem haar vlinders bezorgde en meer dan verleidelijk was.

"Goed, goed..." zei hij, slaperig geeuwend. "Ik zou je wereld compleet op zijn kop hebben gezet, maar het is jouw keuze..."

"Oh, hou je kop," lachte Camellia, die hem lichtjes met een kussen sloeg, en Fred grijnsde. Hij pakte haar hand en kuste haar vingers zachtjes.

"Je ziet er prachtig uit in de ochtend," zei hij.

Camellia's wangen kleurden roze. Natuurlijk zag ze er niet uit - wild haar, wallen onder haar ogen, geen make-up, alleen Freds Quidditch trui aan - maar Fred keek naar haar alsof ze het mooiste was wat hij ooit had gezien.

Even wilde Camellia de anderen vergeten en Fred zijn gang met haar laten gaan, maar Rons luide gelach beneden herinnerde hen eraan dat ze nog steeds gevaar liepen betrapt te worden.

Fred moet het ook gehoord hebben, want zijn blik schoot naar de deur.

"Hebben we die vannacht wel op slot gedaan?" vroeg hij.

Camellia keek naar de deur en zag dat de klink los was, en zij en Fred lachten allebei nerveus.

"Oeps," zei ze met een schuldige grijns, die Fred evenaarde.

"Je moet voorzichtiger zijn, schoonheid," zei hij zachtjes. "We willen toch niet dat iedereen te weten komt wat we hier hebben uitgespookt?"

"Zeker niet," stemde Camellia in, terwijl het plotselinge beeld van mevrouw Weasley's verbijsterde blik door haar hoofd ging. "Wat moeten we doen?"

Ze praatten wat, en besloten uiteindelijk dat Camellia eerst naar beneden moest gaan, omdat ze nog geen van de meisjes wakker hadden horen worden. Ze zou naar Ginny's kamer kunnen sluipen en in bed kruipen en dan samen met hen "wakker worden", terwijl Fred zou zeggen dat hij gewoon naar boven kwam om Percy's badkamer te gebruiken.