Golden Boy // Officiële Nederlandse vertaling

6. De Beater en de Bludger

{ Dit hoofdstuk bevat vermelding van letsel en bloed.}

✷ ✷ ✷ ✷ ✷ ✷ ✷

De volgende uren op die regenachtige dag had Camellia zwakke knieën, zowel letterlijk als figuurlijk. Na hun vroege ochtendavontuur had het paar geprobeerd terug te gaan naar hun kamers om te slapen, met de nadruk op proberen. Camellia had minstens twee uur lang liggen woelen en draaien, omdat de combinatie van trillende benen en het aanhoudende gevoel van adrenaline haar klaarwakker hielden. Uiteindelijk gaf ze het op rond acht uur 's ochtends, en ze maakte van haar vroege opstaan gebruik om zich te douchen en een kop thee te zetten om van te genieten bij het raam.

Terwijl ze rustig de trap afliep, haar haren nog nat van het douchen, viel haar blik op een slapende Hermione met haar hoofd rustend op de eettafel, en een brandschone en droge woonkamer. Camellia glimlachte in zichzelf, en ze liep naar haar toe en knielde naast haar vriendin neer, terwijl ze een zachte hand op haar schouder legde om haar wakker te maken.

"Hmm? Wat-" mompelde Hermione, haar ogen gingen wazig open en knipperden in het ochtendlicht. "Wat is er aan de hand?"

"Je bent in de eetkamer in slaap gevallen, gekkie," zei ze zacht. "Kom, we brengen je naar bed voor wat echte rust."

Hermione knikte slaperig, en Camellia begeleidde haar de trap op en legde haar in bed. "Ik heb de spreuk gevonden," mompelde ze met een zwakke glimlach terwijl ze onder haar dekens kroop. "Ik had hem al die tijd al goed, ik sprak hem alleen verkeerd uit. En ik had de handbeweging niet onthouden, maar... ach."

"Ik wist dat je je het kon herinneren," antwoordde Camellia. Hermione glimlachte naar haar, ging toen liggen en viel vrijwel meteen weer in slaap, gekalmeerd door de zachte regen die nog steeds zachtjes op het nu gerepareerde dak neerdaalde.

Camellia ging terug naar beneden en hoorde Rons gesnurk op haar weg langs de jongensslaapkamer. Ze zette een hete kop thee en ging in de leunstoel bij het raam zitten, pakte Mevr. Weasley's exemplaar van Pride and Prejudice en ging er al snel in op.

Voor ze het wist, hoorde ze de voetstappen van drie jongens die de trap af sjokten, de klok aan de muur gaf kwart over elf aan. Ron en George groetten Camellia op hun weg naar de keuken, maar Harry kwam naast haar op de bank zitten en glimlachte naar haar.

"Goedemorgen, Cam," zei hij. "Goed geslapen?"

Camellia bloosde lichtjes, maar zijn toon was niets ongewoons. "Nee, niet echt," zei ze eerlijk. "Ik kon maar niet in slaap komen. Ik denk dat alle opwinding van vanochtend me wakker heeft gehouden."

"Ja, ik had het ook moeilijk," zei Harry, terwijl hij zijn groene ogen op het raam richtte en naar het vredige landschap buiten keek. "Ik stond op het punt om in slaap te vallen na ongeveer een half uur, toen Fred besloot om eindelijk naar bed te gaan."

"Oh?" Zei Camellia onschuldig. "Hoe komt dat?"

Ze had een wetende blik van Harry verwacht en zijn kenmerkende sarcasme, maar geen van beide kwam. Hij haalde gewoon zijn schouders op. "Geen idee. Maar hij ademde nogal zwaar, dus ik neem aan dat hij beneden Hermione nog aan het helpen was met de meubels."

Camellia beet een glimlach terug. "Waarschijnlijk," zei ze kortaf. "Sorry dat hij je wakker maakte."

"Het is oké. Ik denk dat ik de enige was die wakker was, behalve misschien Hermione, dus het is niet erg."

Op dat moment kwamen Ron en George uit de keuken, de één met een bord vol goudbruine toast en de ander met boter en jam. Ze gingen op de bank zitten en zetten hun ontbijt op de salontafel.