Golden Boy // Officiële Nederlandse vertaling

1. Weg Van Thuis

Dit boek wordt opgedragen aan mijn goede vriendin, artiest en vertaler, Zee, die al sinds het begin een grote steun voor me is geweest.

✷✷✷✷✷✷✷

De zachte geur van lavendel waaide door de zijden gordijnen naar binnen en streelde door Camellia's haar, net zoals haar moeders liefdevolle vingers.

"Lieverd," zei mevrouw Larke. "Je gaat heel de tijd bij ze zijn, waarom blijf je niet nog een paar dagen hier? Zodat je zeker bent dat alles oké is?"

Camellia Larke zuchtte diep en vermeed de ogen van haar moeder. In plaats daarvan keek ze uit het raam en richtte haar blik op een duif die pikte aan de kasseien op de straat, terwijl ze interesse veinsde. Haar gepakte koffer, die bijna uit z'n voegen sprong, en haar stoffen tas stonden naast haar tegen een stoel, net zo klaar om te vertrekken als zij was. The uil van de familie riep minachtend naar Camellia, en ze keek hem boos aan alvorens haar moeder weer sprak.

"Cami? Schat, gaat dit over –"

"Nee, nee, mama, dit gaat niet over hem," Camellia onderbrak haar snel, haar wangen begonnen te gloeien. "Maak je daar maar geen zorgen over. Het is gewoon, ik – ik heb mijn koffer al gepakt, snap je? Al mijn spullen, mijn kamer is helemaal leeg, ik heb geslapen op de zetel –"

"Niemand heeft gezegd dat je dat moest doen toch, of wel?" de stem van meneer Larke kwam van de fauteuil een paar meter verder. Camellia maakte de fout om op te kijken en keek recht in de doordringende ogen van haar vader die over zijn leesbril heen keek. "We hebben je gezegd dat er geen haast was om je spullen te pakken, we zouden je helpen als je er klaar voor was. Het lijkt alsof je erg veel haast hebt, en je moeder en ik zijn gewoon bezorgd om je. Dat is alles."

Nadat ze weggegaan was van Hogwarts op 18 jarige leeftijd na het plotse einde van de oorlog, was Camellia terug bij haar ouders gaan wonen in Èze, een klein kuststadje in het zuiden van Frankrijk, waar ze al woonden sinds ze 13 was. Er was een jaar voorbij sinds, ze een maand eerder dan gepland door de oorlog, 'afgestudeerd' was. Ze werd wanhopiger met de dag om weg te gaan van thuis en terug naar Engeland te gaan. Niet dat ze niet van haar familie hield, natuurlijk wel ... maar met haar vader werken in zijn Muggle antiek winkel werd saai, en in tegenstelling tot wat hij hoopte, was dit niet wat Camellia wou doen met haar toekomst.

"Ik weet het papa," zei Camellia. "Ik weet het. Maar ik ben hier nu al bijna een jaar, en ik word 20 in oktober. Ik vind het leuk om met je te werken in de winkel. Echt waar. Maar ik voel gewoon dat ik klaar ben om te vertrekken en naar ander werk te zoeken. Plus, ik heb jullie gisteren gezegd dat ik een Portkey had ingepland voor vandaag en jullie zeiden dat dat goed was –"

"Je moeder en ik hebben er toen niet over gepraat. We weten gewoon niet of dit goed voor je is schat," zei meneer Larke, nu naar voor geleund in zijn stoel. "We staan achter je beslissing om uit huis te gaan, maar ben je zeker dat het nu moet? Londen is nog steeds een gevaarlijke plek om te zijn – en is de school niet nog steeds gesloten?"

Camellia zuchtte opnieuw diep. Haar vader had gelijk – Londen was nog steeds niet helemaal hersteld sinds het einde van de oorlog, nu bijna een jaar geleden. En Hogwarts was inderdaad nog steeds gesloten – maar haar koppigheid en verlangen om te vertrekken waren sterker. "Ik ga papa. Het komt wel goed. Ik verblijf bij de Weasley's, en je weet dat zij ver buiten de stad wonen. Ze hebben zelfs beschermende spreuke –"

"De Weasley's?" haar vader onderbrak haar. "Ik dacht dat je naar de Grangers ging?"

Er was een pijnlijke stilte terwijl Camellia's ouders haar wantrouwig aankeken. Ze had hun verteld dat ze bij Hermione zou verblijven totdat ze haar eigen plekje had gevonden, maar enkele weken geleden had ze een brief van haar gekregen waarin Hermione vertelde dat ze een tijdje bij de Weasley's ging logeren rond de tijd dat Camellia zou komen.