Golden Boy // Officiële Nederlandse vertaling

7. De Weasley's Keren Terug

{ INHOUDSWAARSCHUWING: Dit hoofdstuk bevat vermelding van pijn en bloed. }

✷ ✷ ✷ ✷ ✷ ✷ ✷

Camellia werd de volgende ochtend gewekt door het geluid van iemand die over de krakende vloer van de kamer liep. Haar ogen fladderden open en ze knipperde in het zonlicht. Toen opkeek zag ze Hermione in haar pyjama, teruglopend uit de keuken. Hermione keek om en glimlachte toen ze oogcontact maakten.

"Cami? Wat doe jij hier?" vroeg ze. "Heb je hier vannacht geslapen?"

Camellia schraapte zachtjes haar keel en begon te antwoorden, maar ze besefte dat haar vingers nog steeds verstrengeld waren met die van Fred terwijl hij sliep, en ze trok ze niet op tijd weg. Hermione's ogen dwaalden af naar beneden en ze liet haar mond open vallen toen ze het zag.

"Ik wist het!" zei ze fluisterend, helemaal stralend. "Ik wist dat er iets aan de hand moest zijn tussen jullie!"

Camellia ontmoette haar ogen. "Ik ben alleen maar blijven slapen om hem gezelschap te houden," zei ze zachtjes. Fred bewoog zich lichtjes in zijn slaap, kneep in haar hand en mompelde iets dat te zacht was om te kunnen verstaan. Camellia voelde haar gezicht warm worden, en Hermione glimlachte opgewonden.

"Dat is zo lief!" zei ze. "Jullie vinden elkaar leuk! Ik wist het. George en ik waren gisteren aan het praten, en..."

"George?" Onderbrak Camellia op een harde fluistertoon.

"Hij benaderde mij er het eerst mee, en ik was zooo opgelucht- ik wilde er dolgraag met iemand over praten!" legde ze uit. "We hadden allebei afzonderlijk kleine dingen opgemerkt, dus we hebben er wat over gepraat. Het kan geen kwaad, en niemand anders weet het."

Hermione glimlachte schuldbewust ondanks haar geruststellende woorden, en Camellia rolde grijnzend met haar ogen.

"Ja, prima... Ik val een beetje op Fred," zei ze nonchalant. "En ik denk dat hij mij ook wel leuk vindt, dus stil maar voordat hij wakker wordt en jij het verpest. Oh, en zeg het niet tegen George!"

Ze hoopte dat ze eerlijk genoeg klonk, want ze was er vrij zeker van dat Fred haar op zijn minst een beetje leuk vond, gezien... nou ja, alles wat ze tot nu toe hadden gedaan.

Hermione giechelde zachtjes. "Goed, goed, ik zal het laten. Komt Angelina vandaag niet om hem te helpen genezen?"

"Ja, ik denk het wel," zei Camellia. "Ik hoop echt dat ze snel komt. Ik maak me zo'n zorgen om hem..."

Ze keek neer op Fred, en werd plotseling getroffen door hoe mooi hij er slapend uitzag. Hij had een engelachtige gloed over zich in het ochtendlicht, de zon verlichtte elke sproet op zijn knappe gezicht en weerkaatste op zijn warrige rode haar als puur goud ...

Haar Golden Boy.

Camellia trok zachtjes haar hand weg van die van Fred, waardoor hij lichtjes verschoof, en ze stond op en volgde Hermione naar de keuken, waar haar vriendin meteen weer een gesprek aanknoopte.

"Nu we bij hem uit de buurt zijn, kun je toch niet verwachten dat ik het hier niet met je over heb! Hoe lang is dit al aan de gang? Wat is er tussen jullie twee gebeurd?"

Camellia klemde haar kaak op elkaar. Het was duidelijk dat ze een paar kleine details moest weglaten... zoals dat ze midden in de nacht zo heftig hadden gekust dat hij stoom moest afblazen... of dat ze hem onder de tafel tegenover haar had afgetrokken en dat hij haar daarna mee naar boven moest nemen... of wat hij nog maar een dag geleden met haar op het aanrecht had gedaan...